Қожанасыр әпенді жер жыртып жүріп алтын толған құмыра тауып алады. Шариғаттың заңы бойынша, тауып алған көмбенің жартысын әмірдің қазынасына беру үшін апару керек. Құмыраны алып Әпенді таза киім кию үшін үйіне барады. Әпенді шапанын киіп, шалмасын орағанша, әйелі құмыраны көріп, алтынды төгеді де, орнына тас салып қояды. Ештеңені байқамаған Әпенді құмыраны алып қазыға барады.
Бір күні кешке Қожанасыр әйелімен ұрсысып қалады.
Әпендінің досы көрші қаланың билеуші әкімі болып сайланыпты. Біраз уақыттан кейін Әпенді досына жолығуға барады. Досы дастарқанға көл-көсір тамақ қойып, қонағына сұрақты қарша жаудырады. Әпенді не тамақ жерін, не сұраққа жауап қатарын білмей, асып-сасып отырады.
Қожанасыр жас кезінде ауылдың байларымен қырғи қабақ болып, жауласумен жүріпті. Жалғыз өзі болса да, ешкімнен ыға қоймапты. Бір күні өз еңбегімен тапқан бидайын диірменге апарады. Бидайын тесікке құйып, тастың астынан ұнын сырып ала бастайды. Қараса, масқара, ұны екі есе аз. Диірмен ауылдағы бір байдын меншігі еді. Қожанасыр жемқор байдың екінші бір тесігі бар екенін байқайды. Зіл темірді алып тастап, құпия жолды ашады да, ондағы бар ұнды қапқа салады.
Ақшасы бар әмиянын жоғалтып алған Қожанасыр үйіне көңілсіз келеді. Бұл туралы әйеліне бірден айтуға сескеніп, алыстан орағыта сөйлейді:
Бір күні Қожанасырдың дорбасын ұрлап кетеді. Жұма намазы күні Қожанасыр мешітке жиылған жұрттың алдына шығып, бар даусымен айқайлап:
Қожаның есегі жоғалады. Ол көшеде жүріп бар даусымен жар салыпты:
Шығармашылық ізденістер жолында «Ботпайдан шыққан XX ғасырдағы екі ұлы тұлға» атты тақырыпқа сай мақала жазуды жөн деп санадым. Себебі, Ұлы жүздің ішіндегі Дулаттан тараған Ботпай ұрпақтарының бірі болғандықтан, мен ата-бабаларымның өміріне көз жүгірткім келді, әрі сол бағытта ізденіс жасауға тырыстым.
