Панорамалық алып шеңбер баяу айналып тұр. Еңістегі креслода отырғандар бірте-бірте ұшар басқа жетеді, шырқаудағылар әупірімдеп ылдиға сырғи береді. Аумалы-төкпелі харекет. Бәрі айналыс заңына бағынған бұл жерде. Жұрт, әйтеуір, айналғанына, көкке көтерілгеніне мәз. Несіне мәз? Тапжылмай-ақ биікке қол созғанына ма? Ессіз қуыршақтар құдды...
— Арқалы ақын… Ақыраған ақын… Сонааау Атыраудан келген арда ақынымыз Итбай! — деп сампылдап тұрған асаба жігіттің сөзін аяқтатпастан қолындағы микрофонын жұлып алған күйі Ақын шықты ортаға арқаланып. Айналасын шөп басқан айдын көлге ұқсайды екен басы…
Бір құлағының кем еститініне ыңғайсызданып, әңгімеден құр қалып қоймау үшін ауызы жыбырлағанның бәріне бас изеп, күле беретініне қарап танымайтын біреулер ақыл-есінде ақау бар деп ойлап қалуы мүмкін.
Құлағына қонған шыбынды мазасыздана сілкіп қойып көлеңкеде жатқан. «Бұл арсыз шыбындардың Маржанның жуылмай қалған қазанынан бастап қонбаған жерлері жоқ, менің құлағыма келіп қонбаса қанаты талып бара ма екен?».
«...Айналде-е-ем сене-е-ен елі-і-ім, Жасай бе-е-ер, маңгі-і-і жаса-а-а... Қазақстан-а-ан!..». Әнші баланың жүзінде аузындағы әгугайына еру боларлық жылт жоқ еді. Сахнаға сүлдерін сүйретіп шыққан. Ақи музыканттың иегі шошаң ете қалғанда шырқай жөнелді ме, шырқырай жөнелді ме, әйтеуір зал сілтідей тынды. Шаншудай қадалған жүз қаралы көз жүзін өртеп бара жатты ма, әлде жылуы жүз жылға қамсау боларлық мүсіркеу бағыштап отырды ма, ол арасын да айырып болмады. Көргені көрермен еді. Көңілі қараша үйде боздап... Читать дальше...
— Саламастар ма? Біз енді нағылып, нетуіміз керек, этот... министрліктен указание келді...
Наташа тағы да Саяхат автобекетіне бет алды.
Ай көлеңке беті шермиіп үйелеп жатыр. Аспан тап Алатаудың етегінен басталғандай, жұлдызы қайсы, шамы қайсы айырып болмайды. Шықса кіргісі жоқ, кетсе қайрылғысы жоқ, қайрылмасқа бекінгенде бет көрісері және кем... қаңыраған бір бөлмеге қаңғырып барып қалғандай болатынын ойлап күрсінді.
Адамды сезімдері тұтқындапты. Олар қоршап тұр, бұл қолы артына қайырылып, діңгекке байланған. Бұлқынуға құлықсыз. Тіпті, бос қойса да мыналардың қайсысының аяғын құша құламақ? Адам намысты таныды. Биік еді — шөгіп қалған. Жалқаулық — алақанның сыртымен ауызын басып, езуін кере есінеп алды да, сылқ етіп отыра кетті. Үрей болса жалтақтап намысқа бір, сатқындыққа бір қарайды. Құдай атқанда орын екеуінің дәл ортасынан бұйырыпты. Адам сол көзінің қиығымен нәпсіні шалды. Нәпсі — жан жаралғалы бергі қытықшыл кейіпте. Читать дальше...
Қылдырықтай белі қыз күнін сағындырмаған ақ келіншек күл төге шыққанда, көрші үйден екі көз ере шықты. Келіншектің бойын буған әуелгі секем ізім-ғайым...
Түске таман оянды. Оянды да тың тыңдап біраз жатты. Ас үй жақтан таныс табаның таныс шыжылы естіліп, танауына таныс иіс келді. «Ештеңе өзгермеген сияқты, — деп ойлады, — Бүгін не тындырсам екен?» Іргеге қарай аунап түсіп, көзін жұмды. «Өзі, бірдеңе істейтін де уақыт жоқ...»
Жаңа жылдан кейінгі бір аптаға жуық демалыс көзді ашып-жұмғанша зу етіп өте шықты. Жұмыстың алғашқы күні-ақ жоғары жақтан келіп түскен шұғыл хабарлама жергілікті басқару үкіметін әбден әбігерге салды. Облыс активтері тайлы-тұяғымен жиналып өткізген отырыс сол күні-ақ қала, аудан, басқарма, орталық, бөлім, бөлімшелерге құлдилай жалғасып, толықтай бір тәулікке ұласып кетті. Жинала қалып ақылдасты, бас изесіп құптасты, қоян-қолтық жұптасты, қол берісті, қол алысты...
Төбеге шығып дүрбі салып тұрған Шәміл алғашқыда қатарласа шауып келе жатқан төрт-бес аттың қарасын көріп, қуанып қалған. Бірақ, оның бірі ғана салт атты адам. Өзгелері жетекте келе жатқан бос аттар екеніне көзі жеткенде бойын үрей биледі. Құла атты кісінің Махмет хатшы екенін танып тұр. Әкесінің күрең қасқа жүйрігі мен бірге қатарласқан екі ат та жетекте келеді.
