...Қарғалар өзара сөйлеседі екен. Қарқ-қарқ етіп, қиялай ұшып бара жатқанда маңындағы тамырына әлденені ескертіп айтады-мыс. Не айтатынын кім білген?! Өз кебімізге түсіріп, «Қу құлқын шығар?» дейміз кейіп. «Қарқ-қарқ. Кеттік. Егістік жаққа барып қайтайық, туыстарымыз келе бастаған сыңайлы. Бұл қораның маңында аса мардымды тағам жоқ тәрізді, қарқ-қарқ...» Не айтады дейсің басқа?!
Шалғайдағы, ұлтарақтай ғана қалаға көктем кеш келді былтыр. Қыс ұзаққа созылған. Жаздың жағалауына ентелей кеп соғылып, демде демі тынған көктем толқыны бір жалт етіп көрініп, ғайып болған сиқырлы сұлу елес болды ескі шаһар үшін. Кеш болса да, көктем ғой. Лап етіп жанған бетте жалп етіп өше қалған шырақтай — сәулесін сағындырып, аңсатып кеп, көзіңді қарықтырып, сезімді талықсытып жіберген. Көктем көздің жасындай сырғып, жаздың кірпігіне іліккен…
Жаз ортасының жарық түні. Маңдайға таман көтеріліп, келген ай мұңлы сәулесін мәңгілік сабырмен таратып тұр. Теңгедей бұлты жоқ таза аспанда таласып жымыңдаған қызғылт, жасыл, сарғыш түсті жұлдыздар тұңғиық аспанның елбіреп қараған от көздеріндей. Түн аспаны сансыз жұлдыздай көздерімен сезімді көңілге ым қаққандай болады. Жұлдызды аспанға. анда-санда айтылатын жер жырын, тіршілік ертегісін тыңдағысы келеді.
Осындайда бойыңды кернеген суықты қуып шығар айла іздейсің; осындайда «жойылсын бұйығы тірлік!» — деп жар салғың келеді. Ымырт үйіріліп, қас қарайса болды, сулы-сылпың кешкі асын іше салып, тас бүркеніп жатып қалар ауылдағы ағайынды сағынасың. Әбден қысқарып, бір қайырмаға 158 келмей қалған күн суық жүзбен таудың қыр желкесінен төніп тұр. Ақ көрпесін айқара жамылған айналаңыз жылдың басқа мезгіліндей емес, күміс нұрға шомылып, қараңғылыққа ырық бермей ұзап барып үғысады, түннің қап-қара отауына барып кіреді.
Жаңа жылдық мерекенің абыр-сабыры басылып, ана жер, мына жерден тұтанған от шашу да таусылып, су жүретін тұрбалар да, терезелерді естілер-естілмес қып ұрған жел де, пәтерлердегі ауа айдағыштардың гуілі де, шатырлардың шиқылы да әлдеқайда жоғалып, көпқабатты үйлер түнгі кеңістікте баурап алар сиқырлы ертегіге құлақ қойғандай бірауық тынып қалған.
Бұлар мінген ескі көлік қайта-қайта сынып, әбден титықтатты. Көлік тоқтаған сайын жолаушылармен бірге жерге түсіп, құмдақты-саздақты, сортаңды сұр топырақты кешіп әудем жер жүріп алады
Есік ашылған бойда темекінің иісі лап қойды. Есік көзіндегі қыз бұларға кешкі сағат онда шоу-бағдарлама болатынын айтты.
Ескі вагон арасында сықырлаған дыбыс шығарып, мөңкіп ала жөнелгендей мінез танытса, үстел үстіндегі суып қалған шай шайқалып төгіле жаздайды. Станциялар мен ауылдар көзге жиі шалынып, шоқ-шоқ болып өскен ағаштардың да қарасы көбейіп келеді. Аспанды бұлт торлай бастағанда «ертең де екі тізем бастырмай, сырқырап шығатын болды ау» деп уайым етті.
Күн төбеден ұзамай, ыстығы шекені шағып тұрған шаңқай түс, әрі-бері жүрген соң жатаған көліктің іші, тек ақ буы ғана жетпейді демесең, қыз-қыз қайнаған моншаға айналып шыға келді. Соңғы кездері жанары лайланып, өзі жүріп-тұруы мұң болып кісіге қарап қалған шешемнің жүзінен бір қуаныш байқағым келген.
Дөңгелегін санап айналдырғандай, кежегесі кейін тартып, өзін өзі қыстағандай әрең жүріп келіп тоқтаған автобус ішіне иін тірескен жұртпен араласып кірген бойда қалтасынан ұялы телефонын алып уақытты қарап жатып, «кешегідей тағы кешігіп жүрмесем жарар еді» деп ойлады. Күндегі көрініс.
Бала кезінде ең жақсы көріп тыңдайтын ертегісі «Ер Төстік» еді. Әжесі таңғажайып хикаяны айтып болып, — Міне, немелтайым, осындай да кеп болған екен, — дейтін күрсініп.
