Այդ դավադիրը «ինչպես» հարցն է։ Ու այդ հարցը չի հանդարտվում, քանի դեռ չի տեսնում այն «այսօրը»։
Հեղափոխական կառավարության ղեկավարը առաջնորվում է «Հասնել և անցնել Ամերիկային» հայտնի կարգախոսով:
Մեծ Թատրոնը մեծ դերասան է կորցրել այն օրը, երբ Փաշինյան Նիկոլը որոշել է գործերը տալ համալսարանի ժուռնալիստիկայի ֆակուլտետ:
Նիկոլ Փաշինյանն անձամբ չի հաշվարկել նման հայտարարությունների հետևանքները․ ընդամենը այդ պահին հրապարակում հավաքված մարդկանց աչքին լավը երևալու ցանկություն էր։
Միանշանակ է, որ նման կոչերը ադրբեջանական կողմն օգտագործելու է ԵԱՀԿ ՄԽ համանախագահների ձեռամբ կամ միջազգային այլ հարթակներում Հայաստանի վրա դիվանագիտական ճնշումներ գործադրելու համար:
Նրա հայտարարությունների բովանդակությունն էապես համադրելի չէ վարչապետի հեղափոխական «սկզբունքայնությանը»:
Ամենաշատն ուրախացել են Ադրբեջանում... պարոն վարչապետի օգնականները կամ խորհրդականները կարդո՞ւմ են ազերիական ԶԼՄ-ները կամ սոցցանցերի ադրբեջանական տիրույթում ընթացող քննարկումները։
Գլուխը կախ` լսում են այս ցնդաբանությունն, ու չեն սուլում, նույնիսկ ծափահարում են։
Եթե սա սովորական պոպուլիզմ է, շանտաժային գործելաոճի հերթական դրսևորում, սեփական ամբիցիաները հերթական անգամ ապահովելուն ուղղված արկածախնդրություն՝ ողջ ազգով մեծագույն խնդրի առաջ ենք կանգնած:
Համահայկական ստախոս եւ համահայկական դատարկախոս․ սուտ ես խոսում, նորից, էն էլ ինչ սուտ։
Ունենք աննախադեպ ապօրինություն, որը շատ թանկ է նստելու մեր պետության վարկանիշի վրա։
Մարդկանց ապուշի տեղ դնելը հո պոզով-պոչով չի՞ լինում․ մեր ազգն էդքան դեբիլի տպավորություն է թողնո՞ւմ։
Կա սուտ։ Կա լկտի սուտ։ Եվ կա Նիկոլ Փաշինյանի ելույթը Ստեփանակերտում։
Թավշյա կառավարությունը թիթեռնիկի կյանքով է ապրում. ո՛չ ծրագիր ունի, ո՛չ ռազմավարություն, ո՛չ մարտավարություն։
Կրակահերթերը ոչ մի միջնորդ, այդ թվում՝ ՌԴ-ն, կանխել ու վերահսկել չի կարող՝ ի տարբերություն պատերազմական գործողությունների։ Սրանում է ԼՂ հակամարտության բարդությունը։
