Ο γηραιότερος φοιτητής στην Ελλάδα, με καταγωγή από την Επισκοπή του Δήμου Χερσονήσου στο Ηράκλειο «έφυγε» για τη γειτονιά των αγγέλων σε ηλικία 97 ετών.
Ο Μιχάλης Φανουράκης έγραψε ιστορία καθώς σε ηλικία 91 ετών κατάφερε να κάνει το όνειρο του για σπουδές πραγματικότητα.
Πέθανε στο σπίτι του, κλείνοντας έτσι ένα μεγάλο κεφάλαιο… Μία ευγενική μορφή, ένας σπουδαίος άνθρωπος
Ο Μιχάλης Φανουράκης ήταν ο γηραιότερος φοιτητής της χώρας. Μάλιστα, δεν σπούδασε σε ένα, αλλά σε δύο Πανεπιστήμια αποδεικνύοντας ότι τίποτε δεν θα σταματούσε τη δίψα του για μάθηση.
Είχε τιμηθεί από την Περιφέρεια Κρήτης πριν 5 χρόνια ,δεν κατάφερε να πάει σχολείο λόγω του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, παρ όλα αυτά στα 91 του χρόνια φοιτούσε σε δύο πανεπιστήμια.
Τότε είχε μιλήσει για τη διά βίου μάθηση καθότι ήταν επί 7 χρόνια φοιτητής στο Ανοικτό Λαϊκό Πανεπιστήμιο. Είχε μάλιστα αποκαλύψει πως συμμετέχει σε εκδηλώσεις που γίνονται στην Επισκοπή, στο χωριό του, αλλά και στο Ηράκλειο ενώ αθλούταν καθημερινά διανύοντας τουλάχιστον 5 χλμ ημερησίως.
Ο ίδιος είχε πει πως η παιδεία ανοίγει ορίζοντες πνευματικούς στον άνθρωπο, σε οποιαδήποτε ηλικία και αν είναι. «Ξέρετε πόσο καλό μού κάνει εμένα αυτό το πράγμα, έναν άνθρωπο 91 ετών, να έρχομαι και να κάθομαι δίπλα σε έναν νεαρό άνθρωπο και να κουβεντιάζουμε;».
Αναφερόμενος στα χρόνια της κατοχής είχε πει: «Όλοι μας εκείνα τα χρόνια της Κατοχής περάσαμε πολλά βάσανα. Γεγονός που μας επηρέασε, αλλά μας άνδρωσε κιόλας. Η Επισκοπή ήταν κέντρο διακομιδής αιχμαλώτων και τραυματιών. Τους πήγαιναν στο παλιό δημοτικό σχολείο και εκεί τους πρόσφεραν τη θεραπεία και την περιποίηση που χρειάζονταν.
Θυμάμαι μια μέρα είχαμε ξεμείνει από επιδέσμους και μια γυναίκα του χωριού προσφέρθηκε να χαρίσει τα σεντόνια της προίκας της, που ήταν απείραχτα, προκειμένου να τα χρησιμοποιήσουμε στους τραυματίες. Τα σεντόνια κόπηκαν και έγιναν επίδεσμοι. Αυτή είναι η ελληνική ψυχή. Αυτός είναι ο Έλληνας».
«Το Ανοιχτό Πανεπιστήμιο είναι πραγματικά πάρα πολύ ωραίο. Από μικρό παιδί μου άρεσε η γνώση. Πάντα με θυμάμαι να κρατάω ένα βιβλίο και να διαβάζω. Ο πόλεμος όμως κατέστρεψε πάρα πολλά παιδιά που είχαν ταλέντα. Αν δε γινόταν, θα ήταν διαφορετική η ανθρωπότητα», τόνισε για την ευκαιρία που έχασε τότε, αλλά μετά από καιρό το έκανε πραγματικότητα.
«Δε θέλω να βλέπω ανθρώπους στους κάδους ή ανθρώπους χωρίς κατοικία. Θέλω να βλέπω το συνάνθρωπό μου να γελά… Ο καθένας μας ήρθε στον κόσμο για να ζήσει και αυτό πρέπει να γίνει», είχε πει με λόγια που συγκινούν.
