Εχω πάει σε μπουζούκια και σε μπουζούκια. Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Λάρισα, Βόλο, μέχρι Γιάννενα, Ξάνθη, Αγρίνιο, Κομοτηνή, Φλώρινα, Τρίκαλα, Καρδίτσα. Κι από Αμαλιάδα, Χαλκίδα, Κοζάνη, Καβάλα, Καλαμάτα μέχρι Κω, Ρόδο, Πάτρα και Ηράκλειο. Μπορώ να γράψω ολόκληρη πραγματεία γι’ αυτόν τον κόσμο που γνώρισα ως θαμώνας και εν δυνάμει θεατής. Για τους φιγουρατζήδες, για τους πλούσιους, για τους εθισμένους μπουζουκόβιους, για τους μπατίρηδες, για τους φλώρους, για τους «περίεργους», για τους παραβατικούς, για τους «σκληρούς», ακόμη και για τους φονιάδες. Νομίζω ότι έπειτα από τόσα χρόνια αυτόν τον κόσμο τον ξέρω, και τον ξέρω καλά. Μπορώ να διακρίνω με την πρώτη ματιά, με τη «μία» που λένε, ποιος ανήκει πού και για ποιο λόγο βρίσκεται εκεί.
Ακόμη και τώρα, τα τελευταία χρόνια, που τίποτε δεν θυμίζει τα μπουζούκια της δεκαετίας του ’90 και του ’80 ή ακόμη και του 2000, τώρα που όλα έχουν μεταλλαχθεί σε μια «γιαλαντζί» διασκέδαση (διασκέδαση, εντός πολλών εισαγωγικών), μπορώ να καταλάβω τι φέρνει κάποιον στο «μαγαζί». Και συνήθως δεν πέφτω έξω. Ακόμη κι αν τον λένε Κασσελάκη. Που βρέθηκε, Παρασκευή βράδυ, στη Φαντασία, στην αθηναϊκή «πρεμιέρα» του Κωνσταντίνου Αργυρού. Μετά του Τάιλερ. Και μετά το είδαμε ανάρτηση στο Διαδίκτυο. Για τις ανάγκες της προεκλογικής εκστρατείας είχε πάει ο άνθρωπος…
Το αλλάζει το κόμμα, και το αλλάζει σε όλα. Τι νόημα έχουν οι (συνεχείς) αναφορές του λεβεντόπαιδου Στέφανου στην πατρίδα, τη θρησκεία, τα ιδεώδη της οικογένειας, αν δεν συνοδεύονται κι από την πολιτιστική μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ; Ακουγες στα νιάτα σου, με κατάνυξη, «Αξιον Εστί» και Μπιθικώτση; Ανατρίχιαζες σύγκορμος με τη φωνή του Μάνου Κατράκη να απαγγέλλει (σχεδόν να ψέλνει) τους στίχους του Οδυσσέα Ελύτη; Εχανες τον κόσμο κάτω από τα πόδια σου στο άκουσμα και μόνο της μουσικής του Θεοδωράκη; Κι ύστερα που μεγάλωσες κάπως, βρήκες το νόημα της ζωής στις μουσικές του Θανάση Γκαϊφύλλια, του Πάνου Τζαβέλλα, του Νικόλα Ασιμου, του Νίκου Παπάζογλου, του Πάνου Σιδηρόπουλου; Και μέστωσες με Βασίλη Παπακωνσταντίνου, Μίλτο Πασχαλίδη, Ελευθερία Αρβανιτάκη, Σωκράτη Μάλαμα, Χαρούλα Αλεξίου, Ορφέα Περίδη, Σταμάτη Κραουνάκη, Νατάσσα Μποφίλιου, Πυξ Λαξ, Ελεωνόρα Ζουγανέλη, Γιώτα Νέγκα, Φωτεινή Βελεσιώτου, Θανάση Παπακωνσταντίνου;
Ξέχασέ τους αυτούς. Παρελθόν. Μυρίζουν από μακριά κλεισούρα και υγρασία. Ισως και μούχλα. Τα νέα ακούσματα της Αριστεράς, πάντα στο πλαίσιο των αλλαγών που έχει εξαγγείλει ότι θα επιφέρει ο καινούργιος αρχηγός στον ΣΥΡΙΖΑ, θέλουν Κωνσταντίνο Αργυρό, Δέσποινα Βανδή, πιθανόν Γιώργο Μαζωνάκη, ίσως και Νίκο Βέρτη. Και στο τσακίρ κέφι και καμία Κατερίνα Λιόλιου για τσαχπινιές!
Δεν έχει τέλος αυτό το δράμα (να είσαι συριζαίος…).
Σε εκείνο που δεν φαίνεται να αλλάζει τον ΣΥΡΙΖΑ ο αρχηγός Στέφανος είναι η αντιπολίτευση για τα… μπάζα, όπως προσφυώς είχε ονομαστεί η τακτική του προηγούμενου αρχηγού, προέδρου Αλέξη. Του σημερινού βετεράνου και απόμαχου. Προσέξτε ιστορία που παίζει ο ΣΥΡΙΖΑ, του αρχηγού πρώτου και καλύτερου, τις τελευταίες δύο ημέρες. Στις 29 Μαΐου, στην Αθήνα, διεξάγεται ο τελικός του Conference League, αυτό μάλλον το γνωρίζετε, διότι αναμετρώνται ο δικός μας Ολυμπιακός με την ιταλική ομάδα Φιορεντίνα. Πρόκειται για μεγάλη διοργάνωση, η οποία έχει λάβει πανελλαδική διάσταση λόγω της συμμετοχής μιας ελληνικής ομάδας. Η UEFA τώρα, που διοργανώνει τον τελικό, όπως και σε όλους τους τελικούς των συλλογικών ευρωπαϊκών διοργανώσεων, έχει ορισμένα πρωτόκολλα. Για όλα τα ζητήματα. Αγωνιστικά και εξωαγωνιστικά. Μεταξύ αυτών και για την υγεία.
Τι αναφέρουν τα πρωτόκολλα για την υγεία; Οτι η χώρα στην οποία διοργανώνεται ένας τελικός θα καθορίσει ένα ή περισσότερα νοσοκομεία, τα οποία θα είναι νοσοκομεία αναφοράς, έτσι ώστε αν συμβεί οτιδήποτε – κακό – σε αθλητή, παράγοντα, φίλαθλο, να μεταφερθεί σε νοσοκομείο αναφοράς και να ελεγχθεί η κατάστασή του κατά προτεραιότητα. Κανόνας. Και όρος απαράβατος για να οριστεί η έδρα της διοργάνωσης.
Η κυβέρνηση όρισε γι’ αυτόν τον σκοπό το Νοσοκομείο Ευαγγελισμός, που είναι και το μεγαλύτερο της χώρας και μπορεί να αντιμετωπίσει κάθε περιστατικό με επιτυχία. Αφού αυτό ισχύει παντού όταν διοργανώνονται αθλητικά γεγονότα τέτοιας σοβαρότητας και έκτασης, και ίσχυε και έως τώρα, έπραξε το αυτονόητο, έπειτα από συνεννόηση και με την UEFA, η οποία και συμφώνησε. Για το νοσοκομείο. Αλλά στη χώρα όπου η τρίχα γίνεται τριχιά, κατά το κοινώς λεγόμενο περί της υπερβολής, κι αν μάλιστα μεσολαβεί και προεκλογική περίοδος, παίρνει γιγαντιαίες διαστάσεις, ήτοι μετατρέπεται σε καραβόσκοινο, αυτό όλο που προανέφερα μεταφράστηκε σε… απαράδεκτη διάκριση εις βάρος του λαού, με εντολή της κυβέρνησης! Διότι η προτεραιοποίηση της περίθαλψης ενός αθλητή, ας πούμε (μακάρι να μη συμβεί ποτέ!), συνιστά… VIP μεταχείρισή του έναντι (πιθανών) ασθενών που θα έχουν προσέλθει στο νοσοκομείο εκείνη την ώρα που θα διεξάγεται ο τελικός.
Οσο το θέμα παρέμενε στο επίπεδο του βορβορώδους σκοτεινού Διαδικτύου, θα έλεγες, κανένα πρόβλημα. Ετσι συμβαίνει, με το παραμικρό. Αλλά κάποια στιγμή η ανοησία υιοθετήθηκε από τον πρόεδρο Κασσελάκη και τους συν αυτώ, και έπειτα άρχισε το γαϊτανάκι των αντιδράσεων. Γιατρών, κοινωνικών ομάδων, και φυσικά, κατόπιν αυτού, σαν να πήραν σήμα, ξεκίνησε το πάρτι των βλαμμένων του δυσώδους Διαδικτύου.
Αγωνίζεται ο Αδωνις να εξηγήσει τα αυτονόητα, αλλά, επειδή η βλακεία είναι ανίκητη, πασχίζει χωρίς (ορατό) αποτέλεσμα. Μετά όμως να μην παραπονιόμαστε που στην Ελλάδα δεν έρχονται αθλητικά γεγονότα μείζονος σημασίας, εντάξει;
Στα σοβαρά, τώρα. Χθες, ήταν η επέτειος της Γενοκτονίας των Ποντίων – 102η επέτειος. Για να θυμούνται λοιπόν οι παλαιότεροι και να μαθαίνουν οι νεότεροι, αναφέρω ότι η καθιέρωση της 19ης Μαΐου ως Ημέρας Μνήμης για τη Γενοκτονία των Ποντίων πραγματοποιήθηκε με ψήφο της Ολομέλειας της Βουλής στις 24 Φεβρουαρίου 1994. Η εισήγηση έγινε από τον Ανδρέα Παπανδρέου, τον τότε πρωθυπουργό της χώρας, και όσοι γνωρίζουν θα θυμούνται ότι κατέστη εφικτή μετά τις προσπάθειες μιας ομάδας βουλευτών του ΠΑΣΟΚ, με προεξάρχοντα τον μακαρίτη Θεόδωρο Κατσανέβα. Το είχα παρακολουθήσει από κοντά το θέμα, ως δημοσιογράφος, και θυμάμαι καλά ότι υπήρχαν και εντός του ΠΑΣΟΚ διαφορετικές απόψεις. Κυρίως από την πλευρά του υπουργείου Εξωτερικών της εποχής, που θεωρούσε ότι μια τέτοια κίνηση από την ελληνική πλευρά θα δημιουργούσε άσκοπη και αναίτια ένταση με την Τουρκία. Πολύ περισσότερο διότι δεν θα είχε κανένα πρακτικό αποτέλεσμα.
Ευτυχώς, ο Ανδρέας δεν άκουσε κανέναν από αυτούς που ανησυχούσαν για τις πιθανές τουρκικές αντιδράσεις, υιοθέτησε την πρόταση Κατσανέβα και προχώρησε στην καθιέρωση της 19ης Μαΐου ως Ημέρας Μνήμης για τους Πόντιους Ελληνες που σφαγίασαν οι Τούρκοι του Κεμάλ.
Και εδώ ΠΑΣΟΚ, λοιπόν.
(Και μετά απορούν ορισμένοι γιατί ο Ανδρέας αναδείχθηκε ως ο κορυφαίος πολιτικός της Μεταπολίτευσης, που σφράγισε καταλυτικά τον μισό αιώνα από το 1974 και εντεύθεν…)
