در تاریخ ۷ فوریه ۱۹۸۴، فضانورد بروس مک‌کاندلس با استفاده از یک کوله پشتی مجهز به موتور جت نیتروژنی که با دست کنترل می‌شد، از شاتل چلنجر دور شد و به درون تاریکی فضا رفت.
اولین ماموریت فضایی شاتل در سال ۱۹۸۴ با اشتیاق توسط مطبوعات دنبال می‌شد؛ آن‌ها بی‌صبرانه انتظار اولین پرواز «جت‌پک‌های باک راجرز» را می‌کشیدند. این اختراع که به طور رسمی با عنوان «دستگاه مانور فضانورد» شناخته می‌شد، یک کوله پشتی عظیم مجهز به موتورهای گازی بود که برای اولین بار در تاریخ به فضانوردان اجازه می‌داد تا فضاپیمای خود را ترک کرده و آزادانه در فضا معلق شوند.
خبرنگاران امیدوار بودند که این منظره به صحنه‌های تماشایی راه رفتن انسان روی ماه که بیش از یک دهه قبل اتفاق افتاده بود، نزدیک شود. اما پس از رسیدن به مدار، فضانوردان در حالی که مشغول انجام وظایف اولیه ماموریت یک‌هفته‌ای خود بودند، با سلسله‌ای از خرابی‌ها مواجه شدند: ابتدا پرتاب ماهواره ارتباطی وستار ۶ با مشکل مواجه شد و سپس آزمایشی که برای بررسی امکان مانور مداری شاتل با طراحی شده بود نیز با انفجار ناگهانی یکی از ابزارها به مضحکه ختم شد؛ از همه عجیب‌تر اینکه توالت شاتل نیز که همیشه مشکل‌ساز بود، به طور کلی از کار افتاد!
