Аспанға ғашық құс бала, Нұрбек Нұржанұлы Көктем мезгілі. Біз көкте ұшқан құстардың соңынан жерде жүгіріп барамыз. Сұлтан досым бәріміздің алдымызда зымырап келеді, қалғанымыз ырсылдап келеміз. Қас қағым сәтте Сұлтан омақаса құлап түсті. Аяғы тасқа шалынып қалаған-ау, шамасы. Бәріміз тоқтап қарап қалыппыз, ол орнынан тұрды да қайта жүгірді. Құдды бір құстардың соңынан ұшып кететін секілді. Адам болғандықтан, құстардың артынан қанша жүгірсек те, бәрібір ұша алмайтын, жете алмайтын шығармыз деп ойлайтынмын. Оған сенсек те, сенбесек те, бізде бәрібір қанат жоқ қой.
Көктем мезгілі. Біз көкте ұшқан құстардың соңынан жерде жүгіріп барамыз. Сұлтан досым бәріміздің алдымызда зымырап келеді, қалғанымыз ырсылдап келеміз. Қас қағым сәтте Сұлтан омақаса құлап түсті. Аяғы тасқа шалынып қалаған-ау, шамасы. Бәріміз тоқтап қарап қалыппыз, ол орнынан тұрды да қайта жүгірді. Құдды бір құстардың соңынан ұшып кететін секілді. Адам болғандықтан, құстардың артынан қанша жүгірсек те, бәрібір ұша алмайтын, жете алмайтын шығармыз деп ойлайтынмын. Оған сенсек те, сенбесек те, бізде бәрібір қанат жоқ қой. Бірақ, бала болғаннан кейін бе, бір күні болмаса, бір күні аспанға ұшып кететін шығармыз деп қиялдайтынмын. Біз қаншама балалар күмәндансақ та, Сұлтан, ол қалай да ұша алатынына...
