Жатсырау, Ділдар Мамырбаева Кеудесі еңкіш тартқан мыжық еркекті болат темірдей тегеурінмен желкесінен шеңгелдеп алып, қанын шашып жіберердей сілкілеп жіберді.
Кеудесі еңкіш тартқан мыжық еркекті болат темірдей тегеурінмен желкесінен шеңгелдеп алып, қанын шашып жіберердей сілкілеп жіберді.
— Кешірім сұра деймін, — деді тепсініп.
— Сұрамаймын, өлсем де сұрамаймын, — ернінің сөйлеуге ебі келмей тұрса да, үнемі жасаурап жүретін көзімен жек көре қарады.
— Сұрайсың, сұратамын мен саған, — елеуреп, тепсініп қалды да, алдындағы жасаулы дастарханды төңкеріп жіберді.
Енді ауызға ала берген тамақтың айра-жайрасы шыға төгілді. Нан шашылды. Ыдыс-аяқ қирады.
Қырсығып, қитығып отырған Сәлмен кеудесінде жаны бар демесең, әп-сәтте тірі өлікке айналды. Бет-жүзі дір-дір етіп, аянышты хәлде тұрса да, қитықшылдығына, шақарлығына салынып:
— Сұрамаймын, — деді.
Ашуы мұрнының ұшында тұратын тәйтік...
