Біздің ауыл Тентек өзеннің шынтақ сияқтана иіле біткен кеңдеу бір қолтығына сұғына кіріп жатыр еді. Мамыр айының соңын ала телегей теңіз су тасып беретін де, арнасынан асып төгілген өзен тартыла келіп, қайта жөнге көшкенде жағалаудың бәрі, ауыл маңы түгелдей ойдым-ойдым көлшіктерге айналатын. Бізге керегінің өзі де осы. Ала жаздай шалпылдатып, сол сулардан шығу дегенді білмеуші едік. Күзге қарай қап-қара болып қайыстай қатқан кілең шиборбай балалар отқа қақтап алғандай "пісіп" шығамыз. Жаз бойы үй маңын көру деген жоқ, тірлігіміз түгелдей сол маңда өтеді десе де болғандай.
Жар астында шомылып жатқанбыз. "Әй, анау кім, ей?" — деді жұлып алғандай чечен баласы Сұланбек....
