1967 жыл болатын. Үйленсем бе деп жүрген қызым ЖенПИ-дегі оқуын енді ғана бітіріп келген. Өзі пысық, бірден аудандық көпшілік кітапханасына директор болды. Жұмыстан кешігу, әлдене өз шаруасымен сұранып кету деген онда болмайды. “Сұрансаңшы, бірнеше күн жайлауға барып келейік!” — деп жалынатынмын мен. Ол келіспей “болмайды ғой” деп үнемі бас шайқайтын.
Сол кітапханада аудандық партия комитетін басқаратын Мұжықов Күрдеубайдың да әйелі істеді. Мың болғырдың өзі де көпшіл, жайдары келіншек еді. Бізді қайын тұтып, еркелетіп жүретін. Ұлты ұйғыр десетін білетіндер, оған мән беріп жатқан біз жоқ, орынды-орынсыз әзілдесе беретінбіз.
Сол кісі де Мәрияға қарап: “Сәкен шақырып тұр ғой, барып қайтсаңшы, мәдениет бөліміне...
