Сенбі. Төсекте жатып бүгін не істейтінімді ойладым. Тұрамын, шай, телевизор, тағы шай, тағы телевизор, шай, телевизор... Келіншегім базарға кеткен.
Далада көктем. Торғайлар жанұшыра шырылдасып, ашық аспан, жылы күнге қуануда. Көшеге шығып серуендеуге де болады. Бірақ дәл қазір еш нәрсеге зауқым жоқ.
Көзімді жұмып қалғуға әрекет жасадым. Машиналардың сыпырылысқан үні мен терезе маңындағы құстар тіршілігі әдеттен тыс жарқын. Көктем. Кенет Сәуле түсті есіме. Әрине, Сәуле. Нұрға толған жанары, күлкіге толы сөздері осындай мағынасыз сенбілерге мағына беру үшін жаратылған.
Орнымнан тұрып телефон нөмірін тере бастадым.
— Алло? Кішкентай баланың дауысы.
— Сәулені бола ма?
— Сәуле жоқ.
— Қашан келеді?
Ол үнсіз...
