Ауыл кеші. Өрістен қайтқан мал тынышталып, адам аяғы саябырсыған кез. Әлдеқайдан жарғанаттар пайда болды.
Ертең кетемін. Тағы қала. Тас үйлер, тас көшелер, машина гүрілі, бірін-бірі танымайтын адамдар әлемі... Қала.
— Жиналып жатырсың ба?
— Иә. Ертең жұмыс.
— Бір күн қала тұрсаңшы.
Мамама таң қалып қарадым.
— Ертең жұмыс қой!
— Жұмысың ешқайда қашпас. Сені Емші апаға көрсетіп алайын деп едім.
— Қойшы, мама. Аты-жөні жоқ неменеге барамын.
Бұдан әрі сөйлескім келмей далаға шықтым. Қараңғылық қоюлана бастапты. Суық. Ойда жоқта пайда болған Ақтабан аяғыма оратыла кетті. Жүрегім су ете қалған.
— Есің дұрыс па, Ақтабан? Кет!
— Қызым, бір күн...
