Дала қараңғы. Бірақ алыстан елеусіз ата бастаған таңның демі сезіледі. Сыртқа құлақ түрдім. Тыныш. Сәлден кейін қораз шақырады, содан соң ит үреді, торғайлар шырылдайды.
Дәлізде әлдекімнің ары-бері жүргені естілді. Әжем. Аяғын неғұрлым ақырын басуға тырысқан сайын ескі еден соғұрлым қатты сықырлайды.
Тұрып далаға шыққым келді. Салқын шығар. Әжемді ойладым. Неге ұйықтамайды. Неге дем алмайды. Өліп қалса қайтеді? Әжем өлсе не істейтінімді ойладым. Денемді суық толқын шайып өтті. Ұйқым ашылып кеткен. Ерте ме кеш пе бәрі өледі ғой. Сығымдалған жүрегім аузыма тығылды. Әжем өлмесе екен. Көргім келмейді сол күнді. Көзіме жас келді.
— Әже! Әже деймін!
— Не көрінді таң атпай?...
