Балалар балақтарын түрініп, жуа теруге шықты. Жақында ғана тасқын жүріп өткен кең алқада су тартылып, әр жерде қақтар жылтырап жатқан. Күн көзі сай-салалы, тоғайлы өлкенің үстімен биікке көтеріліп барады. Балалар шылқылдақта балбырап өскен жуаны қуана теріп жүр.
— Алақай, мен жұмыртқа тауып алдым! — деді Жәния деген қыз бала айғайлап. Барлығы солай қарай жүгірді. Жәния томаршаның үстінен алған сопақтау көгілдір жұмыртқаны қолына ұстап, күліп тұр. Балалардың барлығы жып-жылы жұмыртқаны ұстап көріп, тамашалады. Барылдауық үйрек ұзап кетпей, төңіректеп жүр.
— Жәния, жұмыртқаны орнына сал, — деп ақыл айтты бір бала.
— Неге?
— Көктемде құстың ұясын бұзуға болмайды. Құс өспей қалады....
