Жоңғар Алатауынан арқырап ағып келетін Сарқан өзенінің сарылы Гүлнұр қыздың ең жақын сырласы. Бала жасынан бері құлағына әбден сіңіп қалған үзілмейтін ғажап үн. Тасқынды суы арнасындағы қой тастарға соғылып көбік шашқан өзен өз үйінің дәл іргесінен ағып өтуші еді.
(бүгінгі баллада)
Жоңғар Алатауынан арқырап ағып келетін Сарқан өзенінің сарылы Гүлнұр қыздың ең жақын сырласы. Бала жасынан бері құлағына әбден сіңіп қалған үзілмейтін ғажап үн. Тасқынды суы арнасындағы қой тастарға соғылып көбік шашқан өзен өз үйінің дәл іргесінен ағып өтуші еді.
Ес біле өзен жағасында ойнайтын, сонда қуанып күлгені де, қорқып жылағаны да судың сарқырымен бірге ағып кете беретіндей елестейтін... Сар-сар дыбысы, гүр-гүр үні өзі ғана түсінетін таусылмайтын кеңестер айтатын...Тасқа соғылғандағы бұрқыраған су тамшыларынан көрінген түрлі-түсті кемерқосақ та өзін қуантатын, өзін уататын тірі бейне секілді сезілетін, өзімен бірге ойнайтын, армандайтын...
Содан ба, тіпті бойжеткен болған кезде де сол тынымсыз күркіреген...
