«Мені дүние жүзі, әсіресе, өзіміздің село жақсы біледі». Осы бір сөйлемді қайдан оқып едім, апыр-ау? Иә, бұл сөзді Сервантес өзінің Санчосына айтқызған екен ғой. Шайқылықпен айтылса да, осында бірталай шындық бар. Мен мұны үш жыл әскер қатарында болып, ауылға оралған кезімде айқын сезіндім.
Шіркін, туған ауыл-ай десейші! Соншалық неге қымбатсың деуші едім, ол сырды енді аңғарғандаймын. Кеше ғана көз алдарында шаң бұрқатып, шапқылап жүрген қара сирақ баланы мұндағылар ұмытты дейсіз бе? Ұмытқан жоқ. Ал, бұл ауылдың адамдарын мен жеті түнде дауысынан танимын. Өзіңді бармақтайынан білетін жандардың ортасында сезіну қандай жақсы еді?! Және ең ғажабы, солардың біреуімен жүздесе қалсаң болғаны, қай-қайдағың...
