Абылайдың бір жақсы көретін баласы өліп, бас көтермей жатып қалғанда, көңіл айтуға келген белгілі адамдармен еріп хан ордасына кірген Жауғаш орынды жұбату сөз тауып айтып, алғырлығымен ел ағаларының көзіне түседі. Абылай хан жас жігіттің сөзіне риза болып, басын көтеріп, жөн сұрағанда:
Сәмен батыр қолында мыңбасы болған Қырбас ел азаматтары түгел қатынасқан Іле өзенінің бойындағы қалмақтармен үлкен ұрысқа кеткен екен. Ат үстінде ауылға қарай шауып, айғайды салып, «Сүйінші! Сүйінші! Жау қашты! Жау қашты!» деген жігіттердің дауыстарын естігенде толғағы пісіп, арқанға асылып тұрған анамыз, Қоңырат елінің қызы Қоңырбике өзегі босап, өмірге бір нәресте келтіріпті. Мұны жақсы ырымға жорыған әжелер: «жау қашқанда туды, батыр болады» деген екен.
Батыр Ботбайдан: Құдайқұл, Шағай, Қоралас, Бидас. Құдайқұлдан: Құдайберді, Келімбет. Құдайбердіден — Бегей, Меңей. Бегейден — Жиембет (Бесторсық). Жиембеттен: Қонақбай, Сазанбай, Сары, Андақожа, Түгей. Түгейден: Айбас, Түңғат, Мәметек. Айбастан: Арал, Жанбай. Жанбайдан: Жәнібек (Құттық), Байназар, Ерназар (Күйік), Өтеғұл, Темір. Өтеғұлдан: Арқабай, Серкебай, Найманбай, Тәтек, Көтентай, Рыстай. Өтеғұл дүниеден өткенде отбасында Көтентай, Рысбай қалады. Көтентай өте пысық, жүректі, аздаған көріпкелі бар адам екен.
Қабанбай осы шайқаста Арқауылды өлтіріп, қалмақтың қалың қолын қазақ жауынгерлері қуып келе жатқанда, жаудың бір мергені садақпен Ақпантайдың атын атады. Ақпантай алдындағы терең орға омақаса құлайды. Енді ордың жанына келіп, Ақпантайды атпақ болған қалмақтың мергенін Қабанбай нұсқауымен атақты садақшы, әрі үздік батыр Еспембет жаудың алдымен атын, одан кейін өзін атып өлтіріп, Ақпантайды аман құтқарады. Соны Кәрібай ақын былай жырлаған екен:
