I oto nastał dzień wspólnego świętowania w obu państwowych klubach finansowanych brudną – krwawą – mamoną znad Zatoki Perskiej. Mistrzem Anglii zostały właśnie Zjednoczone Emiraty Arabskie, natomiast mistrzostwo Francji odzyskał Katar, wyjąwszy króciutką przerwę panujący tam już od dłuższego czasu.
Nie myślcie, że wciskam wam publicystyczną hiperbolę. Manchester City należy do wicepremiera emirackiego rządu, a w Paris Saint-Germain prezesuje minister rządu katarskiego. Obie mierzone miliardami inwestycje służą celom dyplomatycznym i interesom azjatyckich dyktatur, za oboma stoją reżimy na potęgę gwałcące prawa człowieka. I w obu panuje specyficzny klimat – szejkowi Mansourowi przez dziewięć lat posiadania City ledwie raz (!) zachciało się wpaść na mecz, a Al-Khelaifi twarzą klubu uczynił niejakiego Neymara , któremu nie zachciało się wpaść na stadion nawet dzisiaj (leczy kontuzję w Brazylii), gdy paryżanie rozgrywali ligowy szlagier z Monaco i zdobywali tytuł.
Do tematu jeszcze wrócę, bo coraz bardziej dławi mnie hektolitraż cuchnącego szmalu zalewającego futbol. A zdaję sobie sprawę, że wcześniej czy później wyłoni się z niego triumf w Lidze Mistrzów.
Na razie chciałem tylko podzielić się minirefleksją: choć kluby, które zaraz wymienię też niekiedy wchodzą w brzydkie konszachty, to cieszę się, że wciąż istnieje hiszpański (prawie) mistrz z Barcelony, w którym prezesa wybierają w głosowaniu kibice, bawarski w każdym calu niemiecki mistrz Bayern, a także włoski wszechmistrz Juventus, należący od dekad do rodziny Agnellich. Cholera wie, ile to jeszcze potrwa.
