Dominique Van Malder groeide op in armoede. Dat heeft hem jarenlang achtervolgd: hij voelde zich ‘minder’, verontschuldigde zich voor wie hij was en probeerde krampachtig iemand anders te zijn. Het kostte hem de grootste moeite om dat van zich af te schudden. “Op een dag kwam ineens mijn eigenwaarde op de deur kloppen. ‘Wij moeten eens praten, man’.”
