Ата, Ділдар Мамырбаева Менің атам – қызық адам. Тозығы жеткен қоңыр үйдің ық жағындағы сыры кеткен ұсқынсыз ағаш сәкіде күн ұзақ тапжылмай отырады да қояды. отырғанда да қарап отырмайды, көшеден әрі өткен-бері өткенге бірдеңе деп сөйлеп қалады. Ондайда өзі сияқты сенделіп жүрген біреу болса, бұрылып келіп, біраз уақыт оны-мұны айтысып отырады. Ал ешкім келмесе, алаңсыз, бейқам, маужырап отырғаны. Үйдегілердің бәрі бір қолды екеу ете алмай қарбаласта жүргенде атам бір шырпының басын сындырғанды білмейді. Мұндайда өз әкемнің мұңдылау болып жүретіндігін атамның осы бір жұмбақтау мінезінен көремін.
Менің атам — қызық адам. Тозығы жеткен қоңыр үйдің ық жағындағы сыры кеткен ұсқынсыз ағаш сәкіде күн ұзақ тапжылмай отырады да қояды. отырғанда да қарап отырмайды, көшеден әрі өткен-бері өткенге бірдеңе деп сөйлеп қалады. Ондайда өзі сияқты сенделіп жүрген біреу болса, бұрылып келіп, біраз уақыт оны-мұны айтысып отырады. Ал ешкім келмесе, алаңсыз, бейқам, маужырап отырғаны. Үйдегілердің бәрі бір қолды екеу ете алмай қарбаласта жүргенде атам бір шырпының басын сындырғанды білмейді. Мұндайда өз әкемнің мұңдылау болып жүретіндігін атамның осы бір жұмбақтау мінезінен көремін.
— Тіршілік жасайық, мына үйді бұзып, орнына жаңасын тұрғызайық. Бүкіл ауылда көзге шыққан сүйелдей біздің үй ғана. Тоқал...
