Күн бесінге құлағанда мылтық асынған аттылы адам Бектауата тауының теріскей шатқалдарын сүзіп келе жатты.Күннің ыстығы қайтып, тау аңғары қоңыр-салқын тартқан. «Жүргенге жөргем ілігеді» демекші «жүгірген аң көзге шалынар ма?» деген желқом үмітті серік етіп, төңірегіне еміне көз тіккен Сіләмбек аңшы, тау етегін балақтай жүрді. Содан әрі сай табанынына ұйыса біткен қалың шалғынды жалдап өтіп, қарсы алдындағы биік белеске көтеріле бергенде — шатқалдың өрінде қаздиып тұрған арқардың құлжасын көріп қалт тұра қалған.
Шаңырақтай мүйізі арбиған құлжа қаннен-қаперсіз маңқиып, жусап тұрған секілді. «Иә, сәт!» деді аңшы. Сонсоң аттан сырғып түсіп, еңкеңдей басып биікке тырмыса ұмтылды.
— Е, бұл әлгідегі ай мүйіз арқар...
