Мезгіл сары күз еді. Сүмбілесінің тамшысы да ірі еді. Әлсін-әлсін жаңбыр жауып, мазаны алып тұрған мезгіл. Осы айда күн бұлтты болды. Тамыздың аяғы. Күзем қырқып, құс қайтатын қыркүйектің басы. Апта бойы ұлып жел тұрды. Өксіп-өксіп ұлыды. Ызалана соққан жел, өнменіңді тесіп, өкпеңе жететін ызғары сұмдық. Анам кірді үйге. Кірді де:
— Ғайшагүл қайтыпты, — деді. Аңтарылып қалдық. — Өз-өзіне қол салыпты!
— Алда байғұс-ай! — деп, әкем бетін сипады. — Обал-ай, ана екі бала қалай ержетеді, қалайша қайтып қиып кетті қос мұңлықты?
— Жетеді. Жетіледі. Өседі. Өнеді. Өзін айтсайшы. Қырдың қалампырындай еді ол келін.
— Ажалы шығар, — деп тұтықты...
