روز‌های کرونایی برای کادر درمانی که در میدان نبرد قرار گرفته‌اند، به سختی می‌گذرد. در این میان آن‌ها با شنیدن وعده‌های مسئولان که عملی نمی‌شود، بیشتر آزرده می‌شوند. شاید اگر هیچ وعده‌ای نبود، پرستاران و پزشکان انگیزه بیشتری برای کار داشتند، زیرا که بدون هیچ توقعی به کارشان ادامه می‌دادند و منتظر هیچ پاداشی نیز نبودند، اما وقتی آن‌ها می‌بینند و می‌شنوند که اطرافیانشان تماس می‌گیرند و درباره حق کرونایی که به حسابشان واریز شده سؤال می‌پرسند، کلافه می‌شوند؛ زیرا که مبلغ بسیار ناچیزی به حسابشان واریز شده، اما خبر آن را در بوق و کرنا کرده‌اند و در نهایت هم یک پنجم رقمی را که قرار بود به حسابشان واریز شود، گرفته‌اند!
