لحظه‌ای که انسان از جان، آرامش و امنیت درونی خود می‌گذرد و جان فشانی می‌کند شاید درگیر یکی از زیباترین و نهفته ترین حس‌های دنیاست. فرقی نمی‌کند جان دادن در راه وطن باشد یا در راه سلامت و مبارزه با کرونا. پرستاری احساسی آکنده از انسان دوستی و از خودگذشتگی و بردباری ست و پرستار که باشی لایق مهر یک ملتی. گاهی باغبان می‌شوی و بذر لبخند بر لب‌های خشکیده بیمار می‌نشانی و حس شوق و امید می‌کاری در دل نگرانش. گاهی آرایشگر چهره‌های زرد و بی رنگ بیمار می‌شوی و حس زندگی پدید می‌آوری در بدن خسته و ریه‌های نا توانش. گاهی خانواده می‌شوی در لحظه‌های دلتنگی و نبودن نزدیکان بیمار و مرهم چشمان منتظرش می‌شوی و گاهی نیز نبض زندگی می‌بخشی در ضربان نامنظم زندگی بیمار و گویی جانی می‌بخشی به رخوت این دوران.
