با محرومیت از لمس، چیز‌های زیادی را از دست می‌دهیم. خودمان را از یکی از ظریف‌ترین زبان‌هایمان محروم می‌کنیم؛ فرصت‌های ایجاد روابط جدید را از دست می‌دهیم. شاید حتی روابط کنونی را هم تضعیف کنیم. گفتن ندارد که با تضعیف روابط اجتماعی، رفته‌رفته از خودمان هم گسسته می‌شویم. نیاز انسان‌ها برای لمس یکدیگر باید یکی از اولویت‌های «هنجار جدید» دوران پساکرونا باشد. تا دنیایی بهتر فقط یک آغوش فاصله است. من کار علمی می‌کنم، ولی انسان هم هستم و مدعیِ حقِ لمس. من رؤیای روزی را دارم که هیچ‌کس از لمس محروم نباشد.
