زمان در گذر است. شهرها در گذر زمان هر روز و هر سال به نسبت گذشته تغییرات بسیاری می‌کنند. تغییرات شهرها همچون ایام کودکی‌هامان که رسیدن به سن جوانی و میانسالی و حتی پیری در نظرهامان به اندازه‌ی برهم بستن چشمی در لحظه‌ای می‌ماند، ناباورانه است. روزهای قدیم، خانه‌های شهرها جلوه‌های معماری فاخر شرقی و ایرانی داشتند. ساختمان‌ها بلند و برج‌ها هنوز ساخته نشده بودند. شهر تبریز یکی از قدیمی‌ترین شهرهای ایران است که در گذشته دروازه‌ی شرق به غرب محسوب می‌شد. این شهر مانند بسیاری از شهرهای بزرگ ایران همسوی چرخ‌های مدرنیته در حال تغییر چهره در بافت قدیمی بوده است. هشتی‌ها و سردرهای سنگی با طاق ضربی‌ها و درهای چوبی و کوبه‌های قدیمی، ستون‌ها و سرستون‌های سنگی جای خود را با نماهای رومی، هویتی با رنگ و فرهنگ غریب و نا آشنا و ساختمانهای عموما شبیه به هم عوض کرده‌اند. با این حال، هنوز در لابه‌لای کوچه پس کوچه‌ها و خیابان‌های مرکزی این شهر کهن نشانه‌هایی از تبریز قدیم باقی مانده است. گذری که با دیدن این مناظر حس نوستالژی‌مان را برای جستجوی زمان از دست رفته بیدار می‌کند.
