Δύο ευθέως ανταγωνιστικά κόμματα διεκδικούν πια επισήμως, με τον ίδιο τρόπο, το ίδιο ακροατήριο στις κάλπες του Ιουνίου: ο Στέφανος Κασσελάκης και ο Νίκος Ανδρουλάκης έχουν μπει σε μια ιδιότυπη μάχη μεταξύ τους, έχοντας στόχο εκείνοι να αποτελέσουν τους εκφραστές ολόκληρου του προοδευτικού χώρου μετά τις ευρωεκλογές.
Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ από την αρχή της προεκλογικής καμπάνιας του ΣΥΡΙΖΑ περιέγραφε το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης ως το μοναδικό που μπορεί να αποτελέσει τον απέναντι πόλο της ΝΔ.
Η σύγχρονη Αριστερά, συνεχίζει μέχρι και σήμερα να λέει στις συνεντεύξεις του, «περιέχει την Κεντροαριστερά».
Τι άλλαξε τις τελευταίες μέρες; Ο Κασσελάκης υπενθυμίζει πλέον διαρκώς και τις εσωκομματικές διαδικασίες του φθινοπώρου, το καταστατικό συνέδριο που θα σημαίνει αλλαγή οργάνων, αναδιοργάνωση του κομματικού μηχανισμού, ακόμα και διαμόρφωση του ονόματος στο σχέδιο της αμφίπλευρης διεύρυνσης που, στα χαρτιά, υπάρχει εδώ και χρόνια στο καταστατικό του κόμματος, αγκαλιάζοντας όλο τον χώρο της λεγόμενης Δημοκρατικής Παράταξης – έναν όρο που όλο και περισσότερο χρησιμοποιεί και ο ίδιος.
Παράλληλα, διαχωρίζει την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ από την παράδοσή του και από τα στελέχη του κόμματος, ξεκαθαρίζοντας πως «μερικά του ταιριάζουν», αλλά πως «δεν θα πάρει τον Ανδρουλάκη τηλέφωνο».
Ο ελιγμός βγάζει νόημα: όσο ο Κασσελάκης διαχώριζε τη θέση του από το «όλον ΠΑΣΟΚ» και τον διάλογο σε επίπεδο προσώπων, η Χαριλάου Τρικούπη έπαιζε μόνη της την ανάγκη σύγκλισης των προοδευτικών δυνάμεων ως προεκλογικό αφήγημα, θέτοντας ως βασικό στήριγμα του εγχειρήματος τη δεύτερη θέση του ΠΑΣΟΚ στην πανελλαδική κάλπη της 9ης Ιουνίου.
Σημασία στα σχέδια των δύο πλευρών δεν έχει μόνο η σειρά κατάταξης των κομμάτων, αλλά και το ποσοστό που θα λάβουν. Τα χέρια του Κασσελάκη θα είναι λυμένα αν ο ΣΥΡΙΖΑ έρθει δεύτερος, ειδικά όσο πιο κοντά στο ποσοστό των εθνικών εκλογών ή στο ποσοστό της ΝΔ βρίσκεται.
Τα δεδομένα θα είναι διαφορετικά για την Κουμουνδούρου αν υπάρξει «ισοπαλία», γιατί έτσι καθαρός νικητής στην παράλληλη μάχη της Κεντροαριστεράς δεν υπάρχει.
Η «ισοπαλία» ή η δεύτερη θέση για το ΠΑΣΟΚ (δεδομένο που, ανεξάρτητα από τις πρόσφατες δημοσκοπήσεις, δεν αποκλείεται) δίνει στον Ανδρουλάκη την ευχέρεια των κινήσεων. Κι αυτήν επιδιώκει ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ: «Η δεύτερη θέση είναι πολύ σημαντική και είναι στόχος μας.
Διευκολύνει ένα ισχυρό ΠΑΣΟΚ, γιατί εμείς ξέρουμε να νικάμε τη ΝΔ», ανέφερε (ΣΚΑΪ) χαρακτηριστικά – βάζοντας στόχο ανοιχτά το 2027.
Διακρίνοντας τη «διόρθωση» της γραμμής του ΣΥΡΙΖΑ, ο Ανδρουλάκης αξιοποιεί και το χαρτί της σύγκρισης ανάμεσα στα δύο μεγαλύτερα κόμματα της αντιπολίτευσης. «Δεν κοιμήθηκα όλο το βράδυ που δεν θα με πάρει τηλέφωνο» σχολίασε, κάνοντας τη σύγκριση ακόμα πιο συμβολική: στο τραπέζι του ΠΑΣΟΚ «θα κάτσουμε ιδεολογικά, θεσμικά, πολιτικά να συγκροτήσουμε αυτό το μέτωπο. Μπορούν να έρθουν κι άλλοι.
Στο τραπέζι του κ. Κασσελάκη δεν πρόκειται να πάει κανείς, γιατί ήδη έφυγαν».
Η πραγματικότητα, ανεξαρτήτως των κομματικών στοχεύσεων, λέει και μια διαφορετική ιστορία.
Το απευκταίο σενάριο για ολόκληρο τον προοδευτικό χώρο μοιάζει αυτή τη δημοσκοπική στιγμή το πιο πιθανό: τα δύο κόμματα που μάχονται για τα ηνία του χώρου όχι μόνο να βρίσκονται πολύ κοντά το ένα στο άλλο, αλλά και πολύ μακριά από την πρώτη ΝΔ – η μάχη που δίνεται, δηλαδή, με νύχια και με δόντια για την επόμενη ημέρα μπορεί με το ύφος και τον τρόπο των δύο πλευρών να μην αφορά την κοινωνική πλειοψηφία που θέλουν να εκπροσωπήσουν, η οποία (αν και θεωρητικά γνωρίζει το διακύβευμα) σε μια τέτοια περίπτωση τους στέλνει μήνυμα αποδοκιμασίας μέσω της κάλπης.
Το ίδιο σενάριο, ωστόσο, επί της ουσίας προαναγγέλλει ένα δεύτερο κεντροαριστερό ημίχρονο μετά τις ευρωεκλογές, όχι με έναν πόλο απέναντι στη ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη, αλλά με δύο που σε πρώτη φάση θα επιχειρούν να απομονώσουν ο ένας τον άλλο.
Στις φράσεις που χρησιμοποιεί ο Νίκος Ανδρουλάκης (ΣΚΑΪ) επιβεβαιώνεται η πρόθεση που όλο και ψιθυρίζεται στο «πράσινο» παρασκήνιο τις τελευταίες μέρες: «Πρωτοβουλία των κινήσεων θα υπάρχει με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο.
Στόχος μας είναι η δεύτερη θέση, με αυξημένα ποσοστά, σας λέω όμως ότι έτσι κι αλλιώς, από τις ευρωπαϊκές έως τις εθνικές εκλογές (…) πρέπει να υπάρξει προοδευτικό κάλεσμα». Στη μετάφραση αυτής της διάθεσης, η Χαριλάου Τρικούπη μοιάζει έτοιμη να απευθύνει προσκλητήριο και να ξεκινήσει τον διάλογο ακόμα και σε περίπτωση που το ΠΑΣΟΚ έρθει τρίτο αλλά βελτιώσει τα ποσοστά του.
Συσπειρώνοντας όχι μόνο απέναντι στη ΝΔ, αλλά και απέναντι στο «κόμμα Κασσελάκη» και επιδιώκοντας ουσιαστικά να προσελκύσει ένα κομμάτι του ΣΥΡΙΖΑ που διαφωνεί με τις κινήσεις του προέδρου της αξιωματικής αντιπολίτευσης, στελέχη από τη Νέα Αριστερά και ευρύτερες δυνάμεις.
Από τη στιγμή που η κίνηση αυτή δεν θα συμπεριλαμβάνει τον ίδιο τον Κασσελάκη, ο ανταγωνισμός ανάμεσα στις δύο πλευρές θα συνεχιστεί: η μια πλευρά τον ερχόμενο Σεπτέμβριο θα κάνει καταστατικό συνέδριο «ανοίγματος» του κόμματος και η άλλη θα δίνει την μάχη του τρίτου πόλου, που στον ορίζοντα 2025 – 2027 προσβλέπει να γίνει δεύτερος.
Ολα αυτά χωρίς να υπολογίζει κανείς τους αστάθμητους παράγοντες που ισχύουν σε κάθε περίπτωση, όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα – δηλαδή τις εσωκομματικές εξελίξεις στα δύο μεγαλύτερα προοδευτικά κόμματα αν ο στόχος δεν επιτευχθεί, τις αντιδράσεις στις αλλαγές ή στα πρόσωπα που αφορούν τα καλέσματα των ηγεσιών, τον αντίκτυπο που θα έχει στην Κουμουνδούρου και τη Χαριλάου Τρικούπη το αποτέλεσμα, τη στήριξη που θα παράσχουν στην όποια πρωτοβουλία επιδραστικές προσωπικότητες του χώρου, αλλά και τον τρόπο που θα υποδεχτεί η κοινωνική προοδευτική βάση μια ακόμα επικείμενη νίκη της ΝΔ.
