Κάνω προσπάθειες να μη γράφω για τον Στέφανο Κασσελάκη. Προσπαθώ να σφίξω τα δόντια, επιδιώκω να προσπερνώ κι αυτό το φαινόμενο, ελπίζοντας ότι είναι ένα φαινόμενο, κάτι σαν παράσιτο του δημόσιου βίου: παρασιτεί σε έναν ατελή οργανισμό όπως η δημοκρατία που κάποια στιγμή θα τον ξεβράσει. Βλέπω όμως ότι δεν έχουν την ίδια στάση τα ΜΜΕ και, ιδίως, οι τηλεοπτικές ζώνες (και τα διαδικτυακά παράγωγά τους) που αποθεώνουν τους σελέμπριτι, κάθε είδους φτηνή διασημότητα που μπορεί να επιδεικνύει κάτι, οτιδήποτε, επιζητώντας την ταύτιση και τη μίμηση.
Διάβασα, ας πούμε, ότι ο Κασσελάκης διαμαρτυρήθηκε εντόνως επειδή τον επέκριναν που πήγε στον Αργυρό, αρχικά στη σουίτα για σελέμπριτι και, κατόπιν, στην πίστα. Ο Κασσελάκης πιστεύει ότι όταν βρίσκεται στην πίστα του σκυλάδικου (συγγνώμη, του νυχτερινού κέντρου) κάνει αντίσταση «στη δηθενιά». Και ως αντιστασιακός πια, ζητάει από τον λαό του να συντονιστεί: «Στείλτε ένα μήνυμα», λέει. «Αν τυχαίνει ένας νέος πρόεδρος κόμματος ακομπλεξάριστα να εμφανίζεται στα μπουζούκια και να τον λούζουν με λουλούδια ενώ χαλαρώνει με έναν φίλο του […] τι τρέχει; Τι άλλαξε;».
Για τον πρόεδρο, όντως, δεν τρέχει τίποτα. Αλλά οι ψηφοφόροι του δικαιούνται να αναρωτιούνται για το επίπεδό του, για τα κριτήριά του, για την ιδεολογία του. Για το μοναδικό του ταλέντο, να θεωρεί τον εαυτό του και την καθημερινότητά του πρότυπο και, βάσει των καθημερινών του κινήσεων, να επικρίνει το υπόλοιπο πολιτικό σύστημα που δεν κάνει τα ίδια.
Κι όμως. Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ είναι ένας άνθρωπος που δεν έχει αρθρώσει ούτε μια πολιτική πρόταση στο όνομα της ελληνικής και της ευρωπαϊκής Αριστεράς. Σαν να μην τον ενδιαφέρουν οι ιδέες, σαν η δημοκρατία να είναι απλώς ένας χώρος στον οποίο τρύπωσε ένας παρείσακτος. Η προηγούμενη ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ πριν καταρρεύσει, μετά τη μεγάλη περιπέτεια στην οποία ενέπλεξε τη χώρα, είχε προλάβει να κακοποιήσει την έννοια της Αριστεράς. Η τωρινή ηγεσία απλώς χρησιμοποιεί τις δομές εξουσίας στις οποίες συμμετείχε ο παλαιός ΣΥΡΙΖΑ για να κάνει το προσωπικό της παιχνίδι, όχι ως αριστερή προσωπικότητα αλλά ως τηλεοπτικός μαϊντανός. Μάλιστα, αυτό το νταραβέρι με διάφορους άλλους μαϊντανούς της δημόσιας ζωής ο ίδιος ο Κασσελάκης το θεωρεί «μέσα στην κοινωνία».
Η παρακμή της Αριστεράς τεκμηριώνεται και με τις νέες προσωπικότητες που, σιγά σιγά, πλαισιώνουν την ηγεσία Κασσελάκη. Διάβασα ότι ο νεοεισελθών Αρης Σπηλιωτόπουλος, του νεοκαραμανλισμού που έβαλε τα θεμέλια της χρεοκοπίας της χώρας, συνέφαγε σε πολύ γκλαμουράτο περιβάλλον με κάποιες από αυτές τις νέες προσωπικότητες. Με εντυπωσιάζει ότι στις προσωπικότητες αυτές βρίσκονταν κάποιος που είχε κονταροχτυπηθεί στο τηλεοπτικό «Survivor», κάποιος τραγουδιστής πίστας, διάφοροι άλλοι σελέμπριτι και, βέβαια, ο Λάκης Λαζόπουλος.
Του Κώστα Σκλαβενίτη
Ο τελευταίος είναι το πρόσωπο που με την τηλεοπτική του παρουσία επικύρωνε την αντιμνημονιακή υστερία. Αλλά, πολύ περισσότερο, είναι το πρόσωπο που σημάδεψε την τελευταία περίοδο της διακυβέρνησης Ανδρέα Παπανδρέου – στα κότερα, όπου συνωστίζονταν διάφορες αεροσυνοδοί, ο πατήρ Τιμόθεος, ο αστρολόγος Μάνος Θωμαδάκης, η αεροσυνοδός Ρούλα Βλαχοπούλου, οι ξεματιάστρες κυρία Βάσω και κυρία Μάρθα και άλλες περσόνες της «αυλής της Εκάλης».
Λίγο-πολύ, ο Στέφανος Κασσελάκης και οι προσωπικότητες που τον περιστοιχίζουν αναβιώνουν την αισθητική και τα αιτήματα εκείνης της γελοίας περιόδου της νεοελληνικής ιστορίας. Και ο ΣΥΡΙΖΑ μετατρέπεται σε κόμμα γκλαμουροσελέμπριτι. Ωραία κατάσταση.
Οι φοιτητικές εκλογές που έγιναν χθες, ανεξαρτήτως του όποιου αποτελέσματος που η κομματική κοινοτοπία θα επιχειρήσει να εξηγήσει σύμφωνα με τα συμφέροντα των συνιστωσών της, έχουν και μια είδηση: ο ΣΥΡΙΖΑ, πλέον, δεν εκπροσωπείται στο ελληνικό πανεπιστήμιο.
Ούτως ή άλλως, μετά την εκλογική ήττα του το 2019, οι φοιτητικές παρατάξεις που τον εξέφραζαν κινούνταν σε πολύ μικρά ποσοστά. Χάρη στον Κασσελάκη και τη μετεξέλιξη του κόμματος προς την γκλαμουριά, εξαφανίστηκαν και οι τελευταίοι νοσταλγοί. Κάποιοι πήγαν στην παράταξη της Νέας Αριστεράς, κάποιοι άλλοι σε αριστερίστικα σχήματα. Πάντως, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν εκπροσωπείται στο λεγόμενο φοιτητικό κίνημα. Είναι ένδειξη της εξαλλαγής του άλλοτε ριζοσπαστικού αριστερού κόμματος αλλά και της αποκοπής του από τα λεγόμενα κινήματα.
Η προχθεσινή συντριβή του κόμματος στο ΤΕΕ δείχνει τις προοπτικές του κόμματος. Ο ΣΥΡΙΖΑ όπως τον ξέραμε, κατά τα αναμενόμενα, έχει τελειώσει. Απλώς, περιμένουμε τις εξελίξεις για να δούμε αν το οριστικό τέλος του θα συνοδεύεται με έναν λυγμό – ή θα πνέει τα λοίσθια σε ένα συνεχές τρελό καρναβάλι.
