Η ακρίβεια εξακολουθεί να παραμένει το νούμερο ένα πρόβλημα για την ελληνική κοινωνία και, ως εκ τούτου, πολύ ψηλά στην προεκλογική αντιπαράθεση των κομμάτων. Λογικό. Αφού τα κόμματα δεν συζητούν για το πραγματικό διακύβευμα των ευρωεκλογών, που (πρέπει να) είναι «το τι Ευρώπη θέλουμε», έχουν ανοίξει την ατζέντα της εσωτερικής πολιτικής και ασχολούνται με αυτή.
Το θέμα είναι ότι ορισμένα κόμματα όμως το έχουν παραξεφτιλίσει. Αναφέρομαι στον ΣΥΡΙΖΑ. Εγκαλεί την κυβέρνηση ότι δεν μειώνει τον ΦΠΑ στα τρόφιμα, ώστε να μειωθεί (έτσι ισχυρίζεται) η τιμή τους. Τη δε μείωση του ΦΠΑ στα τρόφιμα τη ζητούν κατά σειρά οι πολίτες (λογικό), ο ΣΥΡΙΖΑ (κι αυτό λογικό, προεκλογική περίοδο διανύουμε, μέχρι και δωρεάν τρόφιμα για τον λαό θα μπορούσε να υποσχεθεί το φαντεζί αγόρι πρόεδρος Κασσελάκης) και… οι βιομήχανοι τροφίμων (αυτοί γιατί; Τι ενδιαφέρει η μείωση του ΦΠΑ αυτόν που παράγει μακαρόνια; Μήπως πρόκειται να αυξηθεί η κατανάλωση μακαρονιών αν μειωθεί ο ΦΠΑ; Ο,τι τρώγαμε, θα τρώμε…).
Και φτάνουμε στο επίμαχο: ενώ ζητούν όλοι αυτοί τη μείωση του ΦΠΑ (μέτρο αμφιλεγόμενο παρεμπιπτόντως, που καθόλου δεν εγγυάται ότι θα πέσουν και οι τιμές των τροφίμων), ο Μητσοτάκης και ο Χατζηδάκης αρνούνται πεισματικά να το πράξουν! Δύο τα ενδεχόμενα: πρώτον ότι ενόψει εκλογών αυτοχειριάζονται αυτοβούλως και παρασέρνουν και τη ΝουΔου στον όλεθρο. Δεύτερον ότι ο ΣΥΡΙΖΑ εξακολουθεί να κάνει αντιπολίτευση για τα μπάζα. Κλίνω προς το δεύτερο. Το πρώτο μού ακούγεται έως και απίστευτο…
Νέα εκδοχή πακεταρισμένη σε συσκευασία «αλληλέγγυων – δικαιωματιστών» σερβίρεται από χθες, αναφορικά με την απαλλαγή των εννιά φερόμενων ως διακινητών των επιβαινόντων στο πλοίο – φέρετρο που ναυάγησε ανοιχτά της Πύλου. Κατά την ευγενών αισθημάτων και ανιδιοτελών στοχεύσεων εκδοχή, η ομάδα αυτή, οι εννιά Αιγύπτιοι, φερόμενοι ως διακινητές των ανθρώπων που βρίσκονταν πάνω στο πλοίο, δεν ήταν ακριβώς διακινητές, αλλά «αποδιοπομπαίοι τράγοι». Τουτέστιν, αν καταλαβαίνω σωστά, από τη λογική (;) περί «τράγων», λιμενικοί και αστυνομικοί, που μετέφεραν στη στεριά πάνω από 100 διασωθέντες του ναυαγίου και ολοκλήρωσαν την περίθαλψή τους, πήγαν σε μια γωνία και αφού συσκέφθηκαν εν τάχει επέστρεψαν εκεί που ήταν συγκεντρωμένοι οι εκατόν τόσοι διασωθέντες και ξεχώρισαν τους εννιά συγκεκριμένους που δικάζονταν. Γιατί άραγε; Μήπως είχαν… προηγούμενα μαζί τους;!!! Κανείς δεν δίνει απάντηση ως προς αυτό.
Επίσης, κανείς δεν απαντά και στο εξής: αφού πάνω από 100 άτομα διασώθηκαν από το Λιμενικό, γιατί δεν βρήκαν κάποιους άλλους οι Αρχές και κατηγόρησαν αυτούς τους εννιά; Διότι προφανώς, λέω εγώ τώρα, κάποιος/οι από αυτούς που βρίσκονταν πάνω στο πλοίο τούς υπέδειξε/αν ως διακινητές του ανθρώπινου φορτίου.
Απάντηση δεν δίδεται ούτε και στο γιατί ξεχώρισαν 9, κι όχι 19 ή 24 ή 6. Αυτό φαίνεται καθόλου να μην απασχολεί τους… διακινητές της βλακείας περί «αποδιοπομπαίων τράγων». Σημασία έχει να περάσει το γενικότερο προς τα έξω. Το ειδικότερο, και δη αυτό της κοινής λογικής, σε σχέση με αυτή την τραγική ιστορία, μικρή σημασία έχει…
Ιnfo: οι εννιά κατηγορούμενοι ως διακινητές ΔΕΝ ΑΘΩΩΘΗΚΑΝ. Απηλλάγησαν από το δικαστήριο, διότι δήλωσε αρμοδιότητα, επειδή το ναυάγιο συνέβη στα διεθνή ύδατα, και κρίθηκε ότι η ελληνική Δικαιοσύνη δεν είχε αρμοδιότητα να τους δικάσει. Για να ξέρουμε τι λέμε…
Υπάρχει, ας πούμε, μια σχέση. Που δοκιμάζεται, διότι την έπληξε βάσκανος μοίρα και μάτι φθονερό «και χάθηκε μια αγάπη / προτού να τη χαρώ / σαν πλοίο που ναυάγησε / σαν νούφαρο που μάδησε / στης λίμνης μέσα το θολό νερό» – το κόβω εδώ).
Ή, αντιστρόφως, πάει να προχωρήσει μία σχέση. Διότι μεταξύ των δύο διαπιστούται ότι από την πρώτη ματιά υπάρχει μια κάποια έλξις, μια συμπάθεια, ένα ενδιαφέρον. Κι αφού προηγούνται όλα τα… προηγούμενα, ποια είναι η φάση; Σε τρώει η αγωνία να περιμένεις τηλέφωνο, κι αυτός/ή να μη σε παίρνει. Να σιγοτραγουδάς μέσα στην κατάθλιψη «δώδεκα κι ούτε ένα τηλεφώνημα» και ας μην είσαι η Βίσση. Να στέλνεις μήνυμα, και να σε έχει στο «αναγνώστηκε». Υπάρχει τίποτε χειρότερο στον κόσμο; Δεν υπάρχει. Συμφορά! Πόνος. Θλίψη. Απογοήτευση. Γκρεμίζεται σιγά σιγά το μέσα σου. Ψάχνεις για Xanax επειγόντως, μήπως και στηριχτείς. Αλλά η κατάρρευση συνεχίζεται και είναι αμείλικτη…
Και πιάνεις πάλι τη Βίσση και τα «δεν χτυπάει το τηλέφωνο / με πνίγει το παράπονο / που δεν κατάλαβες ποτέ σου τι περνώ / κι ας έχει γίνει η αγωνία μου βουνό / δώδεκα»…
Αλλά δεν γίνεται τίποτε. Το Σύμπαν το οποίο υποτίθεται ότι σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις συνωμοτεί, σε σχέση με σένα και τη μιζέρια σου, τα παράτησε. Δεν προσπαθεί άλλο. Σήκωσε τα χέρια ψηλά.
Πλάκα; Οχι και τόσο. Τα αναφέρω με αφορμή τη θολούρα που φαίνεται να επικρατεί στο κεφάλι του προέδρου Κασσελάκη. Το φαντεζί αγόρι της πρώην Αριστεράς μού φαίνεται πως τα έχει μπερδέψει τα πράγματα. Πολύ. Μα πάρα πολύ. Και δεν το καταλαβαίνει. Πήγε χθες σε ένα περιφερειακό κανάλι της Αττικής να δώσει συνέντευξη, είπε όσα είπε, τα οποία μονίμως και μονότονα επαναλαμβάνει και τα οποία στην πραγματικότητα δεν λένε και τίποτε (κενά περιεχομένου), και επειδή δεν προέκυπτε είδηση από πουθενά (τι είδηση να βγάλεις από την κενολογία;) οι συνάδελφοι «αρπάχτηκαν» από μια παπάντζα που πέταξε – «να μην περιμένει τηλέφωνο από μένα ο Ανδρουλάκης»!!!
Του είπε κανείς ότι ο Νίκος Ανδρουλάκης περιμένει τηλέφωνό του; Και για ποιο λόγο ακριβώς; Είπε σε κανέναν άλλο μήπως ο Ανδρουλάκης ότι «ξέρεις, περιμένω να με πάρει τηλέφωνο ο Κασσελάκης και τραγουδάω συνεχώς Βίσση»; Είναι μήπως τέτοια η σχέση τους, ώστε να ισχύουν όσα προαναφέρω και ταιριάζουν περισσότερο σε… γκόμενες/ους; Απ΄ όσο γνωρίζω, και μάλλον γνωρίζω καλά, ούτε τηλέφωνο περιμένει ούτε τηλέφωνο θα πάρει. Ούτε έχει και καμία διάθεση να συνδιαλλαγεί με τον Κασσελάκη, για τον οποίο έχει συγκεκριμένη, όχι και τόσο καλή, άποψη για το ποιος είναι, τι θέλει από τη ζωή μας και πώς βρέθηκε στα μέρη μας. Αρα; Πόσα θέλει να μας τρελάνει ο αρχηγός Κασσελάκης, αναρωτιέμαι. Ειλικρινά…
Διάβασα κάπου ότι εν αγνοία μας (χωρίς τέλος πάντων να πέσει στην αντίληψή μας) συνέβη γεγονός «απίστευτο». Ή και πρωτοφανές. Γεγονός αδιανόητο. «Κλείνει η Βουλή για τρεις εβδομάδες». Παρακάμπτω εντελώς ότι και μόνο επί τω ακούσματι της αναφοράς νοσταλγοί του παρελθόντος ή και νεότεροι, «αντισυστημικοί» λεγόμενοι, θα κραυγάσουν «για πάντα, γίνεται;» και στέκομαι σε αυτή καθαυτήν την τρομερή (να την κάνει ο Θεός) «είδηση». Κλείνει η Βουλή, όντως, αλλά ΜΟΝΟ για δύο εβδομάδες, ήτοι από την προσεχή Δευτέρα έως τις 11 Ιουνίου, διότι, παιδιά, έχουμε εκλογές.
Ναι, το αντιλαμβάνομαι ότι σε αρκετούς εξ υμών έχει διαφύγει εντελώς το όλο θέμα, ωστόσο είναι δεδομένο ότι στις 9 Ιουνίου στήνονται κάλπες και εμείς όλοι (ή, για να μην είμαι απόλυτος, αρκετοί εξ ημών) θα ψηφίσουμε. Είθισται δε σε αυτές τις περιπτώσεις η Βουλή να αναστέλλει για μερικές εβδομάδες τις εργασίες της προκειμένου τα κόμματα να ρίχνονται με όλες τους τις δυνάμεις στην προεκλογική εκστρατεία, άρα ποιο ακριβώς είναι το μεγάλο πρόβλημα; Στην Κύπρο, ας πούμε, η Βουλή έχει κλείσει εδώ και έναν μήνα ενόψει των ευρωεκλογών…
Μην τρελαίνεστε, λοιπόν…
