Αν ο Εμπραχίμ Ραϊσί είχε δίκιο, αυτή τη στιγμή έχει μπροστά του πιάτα με εκλεκτό πιλάφι και γύρω του τις απαραίτητες παρθένες, ως ανταμοιβή του Αλλάχ για τον βηματισμό του στον κόσμο. Διότι πορεύτηκε με το Κοράνι στο χέρι, ερμηνεύοντας κατά βούληση τις οδηγίες χρήσης. Απέκτησε το προσωνύμιο «Χασάπης της Τεχεράνης», στέλνοντας στον θάνατο τουλάχιστον 8.000 ανθρώπους. Και έριξε με τα ίδια του τα χέρια τσιμέντο γύρω από τους ατσάλινους αρμούς ενός σκληρού θεοκρατικού καθεστώτος. Ηταν ιερωμένος. Πιστός φρουρός της ισλαμικής επανάστασης.
Ομως όταν πεθαίνουν τέτοιοι άνθρωποι, στέκεσαι και απορείς, θέλεις να μάθεις από τι υλικό ήταν φτιαγμένοι. Ενας υπηρέτης του Αλλάχ που στέλνει στο εκτελεστικό απόσπασμα χιλιάδες ανθρώπους. Που ρίχνει την μπούργκα και σκεπάζει μία ολόκληρη χώρα. Και συνθλίβει τη γυναικεία ύπαρξη κάτω από τον απάνθρωπο θεοκρατικό ολοκληρωτισμό. Πώς ζουν, αλήθεια, αυτοί οι άνθρωποι; Τι σκέφτονται το βράδυ όταν συναντούν το μαξιλάρι τους; Είναι άραγε εμποτισμένοι μέχρι το μεδούλι με τυφλό φανατισμό ή απλώς αναζητούν το άλλοθι για να εκφράσουν ένστικτα που υπαγορεύονται από μία ψυχοπαθητική προσωπικότητα; Προφανώς σε μεγάλο βαθμό ισχύουν και τα δύο. Ο Ραϊσί ήταν ένας άνθρωπος που είχε απαλλαγεί από τις τύψεις του. Οταν τον ρώτησαν για τις μαζικές εκτελέσεις που διέταξε, είπε ότι δεν μετανιώνει για τίποτα. «Αν έχεις αγωνιστεί για την ασφάλεια του λαού σου, θα πρέπει να σε επαινούν. Είμαι υπερήφανος επειδή, από κάθε θέση που κατέλαβα, υπερασπίστηκα τα ανθρώπινα δικαιώματα».
Δεν ξέρω αν είναι το περιβάλλον που διαμορφώνει τον άνθρωπο ή ισχύει το αντίστροφο. Δηλαδή αναρωτιέμαι αν οι αγριότητες του Ραϊσί θα μπορούσαν να γίνουν από οποιονδήποτε στο ίδιο περιβάλλον. Αλλά όχι, δεν το πιστεύω. Οταν σκοτώνεις τόσους, συνθλίβεις τη γυναικεία ύπαρξη, στερείς την ευημερία από τον λαό σου και ποτίζεις τη συνείδησή του με μίσος, τότε δεν είσαι τίποτα λιγότερο από ένα τέρας με ανθρώπινη προβιά. Και όμως, αυτοί οι τύποι, φτιαγμένοι από σάρκα και τοξικές ουσίες, κρατούν στα χέρια τους κρίσιμα κομμάτια αυτού του κόσμου. Αλλά, ευτυχώς, δεν κρατούν την τύχη τους. Τι να σκεφτόταν ο Ραϊσί όταν έπεφτε το ελικόπτερο;
