Η απόφαση του δικαστηρίου στην Καλαμάτα που δήλωσε αναρμόδιο για να δικάσει μια υπόθεση που αφορά τα διεθνή ύδατα και επέλεξε την αθώωση των διασωθέντων του τραγικού ναυαγίου της Πύλου που βρέθηκαν κατηγορούμενοι ενώπιόν του ήταν ένα καλό νέο. Βεβαίως, αυτά ήταν γνωστά εξαρχής σε αυτούς που αποφάσισαν τη δίωξη και προσωρινή κράτησή τους. Ομως, πρυτάνευσε τότε μια λογική που αντί να δει στο ναυάγιο την τραγική αποτυχία μιας «Ευρώπης-φρούριο», που στην πράξη καταργεί το δικαίωμα στο άσυλο και στη μετανάστευση, αλλά και σοβαρότατα προβλήματα ως προς τον μηχανισμό διάσωσης, κυρίως προσπάθησε να αναζητήσει για άλλη μια φορά «διακινητές» μεταξύ των ίδιων των θυμάτων. Το έχουμε δει σε ανάλογες δίκες στα νησιά του Αιγαίου, όπου είχε καταγραφεί ότι μπορεί να θεωρείται «διακινητής» ακόμη και όποιος από τους πρόσφυγες έσπευσε να κρατήσει το πηδάλιο για να αποφύγει να πέσει ένα σκάφος στα βράχια.
Ολα αυτά υπογραμμίζουν πόσο αδιέξοδη είναι η σημερινή ευρωπαϊκή πολιτική για τη μετανάστευση. Η στρατηγική των κλειστών και υποτίθεται αυστηρά φυλασσόμενων συνόρων δεν έχει οδηγήσει στη ουσιαστική μείωση των μεταναστευτικών ορών. Απλώς έχει κάνει τις διαδρομές πολύ πιο επικίνδυνες και θανατηφόρες συχνά. Θανατηφόρες στην κλίμακα των 600 θυμάτων όπως στην περίπτωση της Πύλου. Ομως, πολύ περισσότερο ενδιαφέρει η προσπάθεια περιορισμού της εκλογικής ανόδου της Ακροδεξιάς, μέσα από την υιοθέτηση της δικιάς της πολιτικής ατζέντας, παρά η σοβαρή συζήτηση για το Μεταναστευτικό.
Γιατί τότε θα έπρεπε να συζητήσουμε θέσεις άβολες για το σημερινό πολιτικό mainstream στην Ευρώπη. Οπως για παράδειγμα ότι από τις κοινωνικές ανισότητες μέχρι την κλιματική αλλαγή όλες οι παράμετροι κατατείνουν στην αύξηση των προσφύγων και των μεταναστών που θα αναζητούν καλύτερο αύριο σε περιοχές όπως η Ευρώπη. Αλλά και ότι μια Ευρώπη σε δημογραφική υποχώρηση και έλλειψη δυναμισμού θα ευνοηθεί από την έλευση των προσφύγων και των μεταναστών.
