Το Giardino Ibleo είναι ένας υπέροχος κήπος, στην παλιά Ραγκούζα της Σικελίας. Εδώ κάνουν περίπατο κάτοικοι και επισκέπτες τον χειμώνα και βρίσκουν καταφύγιο στα σαραντάρια και τα πενηντάρια του καλοκαιριού. Τι περίεργο: σε τέσσερα δρομάκια αυτού του κήπου αποφάσισε τον περασμένο Φεβρουάριο η δημοτική αρχή να δώσει τα ονόματα ισάριθμων δημοσιογράφων που άφησαν ανεξίτηλο το στίγμα τους στο επάγγελμα: του Ιντρο Μοντανέλι, της Οριάνα Φαλάτσι, του Εντσο Πιάτζι και του Τζαμπάολο Πάνσα. «Η δημοσιογραφία ελέγχει την εξουσία, υπερασπίζεται την αλήθεια και έχει για μοναδικό αφεντικό τους αναγνώστες», είπε ο δήμαρχος. Είχαμε κοντέψει να το ξεχάσουμε.
Επτά χρόνια νωρίτερα, σε μια άλλη σεμνή τελετή, ένα άλλο δρομάκι στον ίδιο κήπο είχε βαφτιστεί με το όνομα μιας ντόπιας που δολοφονήθηκε στα 39 της χρόνια από τον συγκάτοικό της στο Σάο Πάολο. «Οδός Πάμελα Καντσονέρι, θύματος γυναικοκτονίας» διαβάζει ο περαστικός.
Η άσημη δίπλα στους διάσημους. Μια ανίσχυρη γυναίκα δίπλα στους θεωρητικά ισχυρούς. Για να την προστατεύουν;
Αναρωτιέμαι αν θα μπορούσε να αναληφθεί μια ανάλογη πρωτοβουλία στον Εθνικό Κήπο ή σε κάποιον άλλο κήπο της πρωτεύουσας: ο Χρήστος Λαμπράκης, η Ελένη Βλάχου και ο Λέων Καραπαναγιώτης να κάνουν παρέα με την Ενκελέιντα, την Κυριακή, τη Γεωργία ή κάποια άλλη από τις 179 γυναίκες που έχουν δολοφονηθεί τα τελευταία 14 χρόνια στην Ελλάδα επειδή ήταν γυναίκες.
Δύσκολο. Πρώτον, δεν θα έπρεπε να εμπλακεί ο δήμαρχος, γιατί θα τον κατήγγελλαν με το καλημέρα οι ανεξάντλητοι αντίπαλοί του που τον περιμένουν στη γωνία: ως γνωστόν, ο Χάρης Δούκας φταίει για όλα. Δεύτερον, η δημοσιογραφία είναι ένα αντιπαθές είδος στην Ελλάδα, το ξεπερνούν παραδοσιακά σε δημοτικότητα η Εκκλησία, η Αστυνομία, ο Στρατός. Τρίτον, θα ξεκινούσε μια ατέλειωτη αντιπαράθεση για το αν πρέπει στις πινακίδες να αναφέρεται η λέξη «γυναικοκτονία». Κάποιοι θα κατήγγελλαν ότι είναι πολύ woke. Κάποιοι άλλοι ότι μυρίζει ΣΥΡΙΖΑ. Δεν θα έλειπαν και τα γνωστά αστειάκια: δηλαδή αν αύριο σκοτώσουν έναν ΛΟΑΤΚΙ, θα γράψουμε στην πινακίδα «θύμα αδελφοκτονίας»;
Ας είναι. Σημασία δεν έχουν άλλωστε οι συμβολισμοί, αλλά οι πράξεις. Σημασία έχει να μην ξανακούσουμε έναν εισαγγελέα να απορεί γιατί μια γυναίκα άργησε τόσο πολύ να καταγγείλει την κακοποίησή της. Εναν αστυνομικό να λέει σε μια τρομοκρατημένη γυναίκα να πάρει το 100 για να βρει το δίκιο της. Εναν δικηγόρο να υποστηρίζει ότι αφού μια γυναίκα δεν κρύφτηκε για να γλιτώσει από το κτήνος που την καταδίωκε είναι άξια της τύχης της.
Και σημασία έχει οι δημοσιογράφοι, που υποτίθεται ότι ελέγχουμε την εξουσία, να τα υπενθυμίζουμε αυτά διαρκώς σε όσους ασκούν την εξουσία.
