Παρά τους τηλεαστέρες, τους αθλητές και τις κομματικές προσωπικότητες που γέμισαν τα ευρωψηφοδέλτια το ενδιαφέρον για τις ευρωεκλογές είναι μικρό και αν δεν συμβεί κάτι απρόοπτο τέτοιο θα παραμένει. Για έναν λόγο: διότι από πουθενά δεν προκύπτει πως το αποτέλεσμά τους μπορεί να δημιουργήσει κάποιου τύπου ανησυχία στην κυβέρνηση. Ακόμα και αν στις κάλπες η φθορά της αποδειχθεί μεγάλη, αυτό δεν αποτελεί σοβαρό πρόβλημα: από τη στιγμή που όσοι θέλουν να δείξουν την όποια δυσαρέσκειά τους μετακινούνται δεξιότερα, εύκολα στις επόμενες εκλογές «μπορεί να επιστρέψουν στο μαντρί» όπως έλεγε κι ο Ευάγγελος Αβέρωφ.
Αν εισέπρατταν την όποια δυσαρέσκεια ο ΣΥΡΙΖΑ ή το ΠΑΣΟΚ θα υπήρχε αληθινό ενδιαφέρον λόγω πιθανότητας αλλαγής σκηνικού στο άμεσο μέλλον. Αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ ζουν ένα είδος ανταγωνισμού για μια δεύτερη θέση που δεν οδηγεί πουθενά: και για τα δύο κόμματα σήμερα μοιάζει επιτυχία να πιάσουν τα ποσοστά τους στις προηγούμενες εκλογές, ενώ θα αποτελούσε πολιτική αποτυχία ακόμα και το να τα αυξήσουν ελαφρά. Η ΝΔ με τον Κυριάκο Μητσοτάκη αρχηγό στις ευρωεκλογές του 2019 είχε 11 μονάδες αύξηση σε σχέση με το ποσοστό που είχε πάρει το 2014 με αρχηγό τον Αντώνη Σαμαρά. Στις φετινές ευρωεκλογές το μόνο βέβαιο είναι ότι η διαφορά του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ από τη ΝΔ θα παραμείνει μεγάλη.
Το γιατί αυτό συμβαίνει είναι απλό: οι δύο πολιτικοί αρχηγοί των συγκεκριμένων πολιτικών κομμάτων δεν μπορούν να δημιουργήσουν το είδος της απαραίτητης δυναμικής. Μάλιστα έχει ενδιαφέρον (για τους πολιτικούς αναλυτές, αλλά όχι τόσο για τους ψηφοφόρους…) ότι αυτή η αδυναμία έρχεται ως αποτέλεσμα εντελώς διαφορετικών προσεγγίσεων. Ο Στέφανος Κασσελάκης την περασμένη εβδομάδα αφού κατακεραύνωσε την πολιτική της κυβέρνησης σε ζητήματα που έχουν να κάνουν με το κόστος ζωής πήρε τον σύντροφό του και πήγαν να διασκεδάσουν στην πρεμιέρα του Κωνσταντίνου Αργυρού σε νυχτομάγαζο της παραλιακής όπου για ένα μπουκάλι ουίσκι χρειάζεσαι καταναλωτικό δάνειο.
Ο Κασσελάκης κάνει μια αμερικανικού τύπου καμπάνια, μετατρέποντας τη ζωή του σε ριάλιτι, ξεχνώντας ότι δεν απευθύνεται σε Αμερικανούς. Εχει πετύχει να μοιάζει ο παράταιρος αρχηγός ενός κόμματος χωρίς στελέχη (αλλά με followers…). Ομως η απομάκρυνσή του από τα στερεότυπα της πολιτικής μας σκηνής δεν διακρίνω πώς μπορεί να τον κάνει και διεκδικητή της εξουσίας. Ο δε Ανδρουλάκης, παρά τις καλές του προθέσεις, έχει φτιάξει ένα ευρωψηφοδέλτιο του ΠΑΣΟΚ που αν εξαιρέσεις τον Νίκο Παπανδρέου και τον Θοδωρή Ζαγοράκη (άντε και τον Γιάννη Μανιάτη), τους υπόλοιπους αμφιβάλλω αν τους ξέρουν όποιοι δεν διαβάζουν φανατικά το ρεπορτάζ του ΠΑΣΟΚ. Αν ο Κασσελάκης είναι θύμα μιας αγχώδους επιδιωκόμενης υπερπροβολής (του), ο Ανδρουλάκης μοιάζει να φοβάται να εκτεθεί, δηλαδή να βγει από το κομματικό του θερμοκήπιο. Κανείς δεν θυμάται αν έχει πει κάτι σοβαρό ο Κασσελάκης γιατί μιλά ασταμάτητα. Και κανείς δεν θυμάται αν έχει πει κάτι σοβαρό ο Ανδρουλάκης γιατί μιλάει σπάνια.
Ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών η συζήτηση για την Κεντροαριστερά θα παραμείνει ίδια: θα χρειάζεται πάντα στο τιμόνι κάποιον που να μοιάζει με πρωθυπουργό. Ο Κασσελάκης και ο Ανδρουλάκης κέρδισαν κομματικές εκλογές και μπράβο τους, αλλά η συμμετοχή σε αυτές είναι μικρή. Σε αυτές αρκεί να πείσεις ότι μπορείς να διευθύνεις ή να αναδιοργανώσεις ένα κόμμα. Σε εθνικές εκλογές πρέπει να μοιάζεις με πρωθυπουργό. Ο Κασσελάκης και ο Ανδρουλάκης δεν μοιάζουν με πρωθυπουργούς. Κι όσο κι αν στις ευρωεκλογές δεν ψηφίζουμε για πρωθυπουργό, αυτό είναι μέχρι τώρα το πρόβλημά τους: η ετυμηγορία υπάρχει πριν καν πάμε στις κάλπες…
