Την περασμένη Παρασκευή, φοιτητές του Πανεπιστημίου Πατρών, απέκλεισαν στο γραφείο του τον πρύτανη Χρήστο Μπούρα, εμποδίζοντάς του την έξοδο. Αν κατάλαβα καλά τα δυσλεκτικά ρεπορτάζ που μετέφεραν τα συμβάντα, διαμαρτύρονταν διότι το πανεπιστήμιο εφάρμοσε πειθαρχική κύρωση εναντίον τεσσάρων φοιτητών για παλαιότερο παράπτωμα, συνέπεια της οποίας ήταν ο αποκλεισμός τους από τις επαναληπτικές εξετάσεις του Ιουνίου. Η πίεση είχε στόχο να αρθεί ο αποκλεισμός.
Τη συνηθισμένη αυτή διαμαρτυρία, με όμηρο τον πρύτανη (ή κάποιον άλλο καθηγητή), σχεδόν όλοι την προσπερνούμε επειδή είναι η κανονικότητα στα πανεπιστήμια – κι η αστυνομία της πόλης είχε μάλλον σοβαρότερα πράγματα να κάνει, αφού έχει μπλέξει με τρομοκρατία και υπερασπιστές της. Στη συγκεκριμένη διαμαρτυρία στο Πανεπιστήμιο, όμως, ο αποκλεισμός του πρύτανη σηματοδοτήθηκε από ένα σύνθημα που γράφτηκε με μπογιά σε τοίχο και σε μια πόρτα, πιθανόν τον τοίχο και την πόρτα του πρυτανικού γραφείου, και όσο κι αν αδιαφορεί κανείς για χαμένες υποθέσεις δεν μπορεί να μην το παρατηρήσει.
Του Κώστα Σκλαβενίτη
Τι έλεγε το σύνθημα; «Να παρθούν πίσω οι πειθαρχικές διώξεις από τους φοιτητές». Σαν να μεταφράζεις ελληνικά από ξένη γλώσσα. Ή σαν σάτιρα του Μποστ.
Εχω τη βεβαιότητα και το έχω υποστηρίξει συχνά ότι το βασικό πρόβλημα της εκπαίδευσης, σε όλες τις βαθμίδες, είναι ο κοινός τόπος της αγραμματοσύνης που σκεπάζει τα σχολεία και τα πανεπιστήμια. Η παραίτηση, δηλαδή, του σχολείου και κατόπιν του πανεπιστημίου από την εκμάθηση στους μαθητές και στους φοιτητές ορισμένων βασικών γνώσεων, για να εκφράζονται και να μπορούν να επικοινωνούν χωρίς να καταφεύγουν, όταν χρειάζεται, στις μηχανές αναζήτησης του Διαδικτύου. Κι ανάμεσα στις βασικές αυτές γνώσεις συγκαταλέγεται και η γλώσσα. (Εξαιρούνται όσοι από την οικογένεια, ή από μόνοι, ή λόγω κάποιων φωτισμένων δασκάλων, έχουν κατορθώσει να αποτελέσουν εξαίρεση. Καλοί μαθητές και καλοί φοιτητές υπάρχουν, απλώς το χάσμα ανάμεσα σε αυτούς και στους κακούς είναι τεράστιο).
Ενας που μιλάει κανονικά ελληνικά θα μπορούσε να διατυπώσει το αίτημα του συνθήματος με απλότητα και σαφήνεια: «Να ανακληθούν οι πειθαρχικές διώξεις των φοιτητών». Αν βεβαίως το πανεπιστήμιο είναι αποφασισμένο να μην υποκύψει σε εκβιασμούς, το αποτέλεσμα θα ήταν το ίδιο: δεν θα ανακαλούνταν οι πειθαρχικές ποινές. Αλλά, τουλάχιστον, δεν θα είχε εξευτελιστεί η «συλλογικότητα» που δεν μπορεί να συντάξει μια απλή πρόταση, την οποία απευθύνει σε καθηγητές πανεπιστημίου, κατά τεκμήριον δηλαδή στους πιο εγγράμματους ανθρώπους.
Και στα δικά μου χρόνια είχαμε παράλογες απαιτήσεις από το πανεπιστήμιο. Αλλά αν δεν είχαμε τη δυνατότητα να τις αρθρώσουμε, ντρεπόμασταν. Κοτζάμ φοιτητές και να μην μπορούμε να γράψουμε μια φράση; Σήμερα, κανείς δεν ντρέπεται για το απλούστατο: ότι δεν μπορεί καν να μιλήσει τη γλώσσα του. Και δεν έχει πρόβλημα να κάνει επίδειξη αγραμματοσύνης.
Τι διεκδικούν οι φοιτητές της ανελλήνιστης συλλογικότητας με τη βίαιη συμπεριφορά; Κυρίως ένα πράγμα: πτυχίο. Αλλά τι να το κάνουν; Ποιο πτυχίο ανθρώπων που δεν μπορούν να πουν το όνομά τους μπορεί να κατοχυρώσει την εργασία τους; Ακόμα κι αν αύριο η ιδεολογική σέχτα τους έπαιρνε την εξουσία, ούτε και τότε θα μπορούσαν να κάνουν τη δουλειά για την οποία σπούδασαν, επειδή η αγραμματοσύνη είναι ένδειξη αδυναμίας οποιουδήποτε να αντεπεξέλθει επαγγελματικά σε οτιδήποτε. Το πολύ πολύ να έκαναν καριέρα ως δεσμοφύλακες ή, έστω, ως κομματικοί ινστρούχτορες.
Γι’ αυτό τους έστειλαν οι γονείς τους να σπουδάσουν;
Η ομόφωνη απόφαση ανακρίτριας και εισαγγελέα να επιβάλουν στον βουλευτή των «Σπαρτιατών» Φλώρο (με το βαρύ χέρι) να μην προσεγγίζει σε απόσταση μικρότερη των 50 μέτρων τον δαρέντα, τον βουλευτή του Βελόπουλου, Γραμμένο, έχει μια ιδιαίτερη σοφία.
Ως γνωστόν, ο Πρόεδρος απέβαλε τον βουλευτή Φλώρο από το βουλευτήριο για δεκαπέντε ημέρες. Είναι η μεγαλύτερη ποινή που, σύμφωνα με τον Κανονισμό της Βουλής, μπορεί να επιβάλει. Που σημαίνει ότι πολύ σύντομα ο Φλώρος θα επανερχόταν στο βουλευτήριο σαν να μη συνέβη τίποτα. Με τη δικαστική απόφαση τα πράγματα αλλάζουν. Αν ο δαρείς Γραμμένος πηγαίνει συστηματικά στις συνεδριάσεις της Βουλής, ο Φλώρος δεν μπορεί να μπει μαζί του στην αίθουσα. Γιατί; Αν δει κανείς μια κάτοψη της αίθουσας του βουλευτηρίου, θα διαπιστώσει ότι οι βουλευτές βρίσκονται σε έναν χώρο περίπου 15 x 25 μέτρα. Αρα, ο Φλώρος δεν χωράει στην αίθουσα αν βρίσκεται σ’ αυτήν ο Γραμμένος.
Στην ουσία, δηλαδή, η δικαστική απόφαση παρατείνει την απόφαση του Προέδρου της Βουλής να αποκλείσει τον Φλώρο και μετά το δεκαπενθήμερο. Μπορεί, βεβαίως, αν το θέλει πολύ ο αποκλεισθείς, να παρακαλέσει κανέναν κλητήρα να του δώσει τα κλειδιά για το βασιλικό θεωρείο που είναι κλειστό από το 1974. Αν αντέχει τη σκόνη.
