Χθες το μεσημέρι, σύμφωνα με ανακοίνωση της αστυνομίας, «πραγματοποιήθηκε αστυνομική επιχείρηση στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης, για την απομάκρυνση ομάδας ατόμων που εισέβαλε σε αυτό […]. Ειδικότερα, ομάδα νεαρών ατόμων επιχείρησε να καταλάβει το κτίριο της Νομικής Σχολής παρεμποδίζοντας τους υπαλλήλους να προσέλθουν στην εργασία τους και περίπου 400 φοιτητές να προσέλθουν για γραπτή εξέταση, με αποτέλεσμα οι πρυτανικές Αρχές να ζητήσουν τη συνδρομή της αστυνομίας. Με άμεση και συντονισμένη επιχείρηση αστυνομικών από υπηρεσίες της Γενικής Περιφερειακής Αστυνομικής Διεύθυνσης Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης, ολοκληρώθηκε με επιτυχία η απομάκρυνση των ατόμων». Τι δείχνει το χθεσινό περιστατικό στη Θράκη; Οτι το κράτος έχει τη δυνατότητα να επέμβει υπέρ του νΑΕόμου. Προσάγοντας αυτούς που παρεμπόδιζαν τους φοιτητές και τους καθηγητές να πάνε στις αίθουσες όπου ήταν προγραμματισμένο να γίνουν εξετάσεις.
Το ελληνικό κράτος έως σήμερα φοβόταν να επιβάλει τη νομιμότητα. Εδινε, δηλαδή, δυνατότητες στις μειοψηφίες των ΑΕΙ, οι οποίες έχουν εμβέλεια μεγαλύτερη του μεγέθους τους, να παρεμποδίζουν την ομαλή διαδικασία του πανεπιστημίου. Το κράτος φοβόταν, φοβάται ακόμα, ότι οι μειοψηφίες αυτές θα υπονομεύσουν την κοινή ειρήνη, θα αντιταχθούν στις κοινωνικές συναινέσεις, θα αρχίσουν να δρουν αποσταθεροποιητικά – και στα πανεπιστήμια και στην κοινωνία.
Αυτό είναι το βασικό όπλο της Αριστεράς – του ΚΚΕ αλλά και του ΣΥΡΙΖΑ και όλων των ομάδων που δρουν στο πανεπιστήμιο, στο όνομα του αριστερισμού ή της αναρχίας. Ο σχετικισμός στην εφαρμογή του νόμου. Οι φοιτητές, π.χ., της Νομικής Σχολής ζουν από πρώτο χέρι την αντίφαση. Σπουδάζουν τον κανονιστικό και υποχρεωτικό χαρακτήρα του νόμου ενώ στην πράξη βλέπουν την καταστρατήγηση της υποχρεωτικότητάς του, επειδή διεκδικούν την περιφρόνηση του κράτους δικαίου κόμματα, οργανώσεις και κοινωνικές ομάδες. Αυτή η αντίφαση πλήττει τις σπουδές τους και τη ζωή τους αλλά πλήττει και το κύρος του κράτους δικαίου, αφού από πρώτο χέρι γνωρίζουν πως ό,τι διδάσκονται στην υπέροχη Ελλάδα δεν εφαρμόζεται.
Ανήκω στη γενιά που πρώτη κατάφερε πλήγμα στο κράτος δικαίου, επιβάλλοντας τον σχετικισμό του νόμου, αφού στα δικά μου φοιτητικά χρόνια οι καταλήψεις μετατράπηκαν σε ατύπως ανεκτή στάση από το κράτος δικαίου. Θυμάμαι στα δικά μου φοιτητικά χρόνια, όσοι συμμετείχαν στις καταλήψεις ήξεραν την πιθανότητα να μπει η αστυνομία, να κάνει συλλήψεις και να απαγγείλει κατηγορίες. Γνώριζαν τότε το ρίσκο της πράξης τους και, έστω και με φόβο, είχαν αποφασίσει να το αναλάβουν. Η αστυνομία, τότε, απέφυγε να εισβάλει, κανείς δεν ήθελε να χαλάσει το μέλλον των νέων που ήταν το μέλλον της χώρας. Το αποτέλεσμα ήταν ότι οι νέοι εκείνης της εποχής άνοιξαν τον δρόμο σε ό,τι ζούμε σήμερα. Πλέον γίνονται καταλήψεις ακόμα και στα δημοτικά.
Η πρυτανεία του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου έσπασε ένα ταμπού. Καλώντας το κράτος να επέμβει, επέλεξε τη ρήξη με τις βίαιες ομάδες που θεωρούν ότι κάνουν κουμάντο στις σχολές. Οι οργανωμένες αυτές ομάδες δεν θα τη χαρίσουν στους καθηγητές τους – που, εκτός από τη λάσπη τους, θα αντιμετωπίσουν την έχθρα και συναδέλφων τους.
Ωστόσο η σύγκρουση με τις δυνάμεις της αδράνειας είναι ο μόνος τρόπος των πανεπιστημίων να διαφυλάξουν το κύρος τους και να ανακτήσουν την αυτονομία τους. Η σύγκρουση απαιτεί γερά στομάχια, αλλά αξίζει τον κόπο. Επειδή είναι ανάγκη το πανεπιστήμιο να ανακαταλάβει το έδαφος και τον ρόλο που του αρμόζει.
