Πρόκειται, όπως και να το κάνουμε, για μια μεγάλη νίκη της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Διότι μπορεί να δυσκολεύεται να πείσει την Ουγγαρία του Ορμπαν να συμμορφωθεί με τα κριτήρια της οικογένειας στην οποία ανήκει, κατάφερε όμως να πείσει μια χώρα που έχει δεχθεί εισβολή, και ελπίζει να ενταχθεί μια μέρα στους ευρωπαϊκούς θεσμούς, να αλλάξει στάση απέναντι στη ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα. Πράγματι, όπως διαβάζουμε σε ένα συγκλονιστικό κείμενο της Μάσα Γκέσεν στο τελευταίο τεύχος του New Yorker, το ποσοστό των Ουκρανών που υποστηρίζουν τα δικαιώματα της κοινότητας αυτής φτάνει σήμερα το 72%, έναντι 28% το 2019. Στα δύο χρόνια του πολέμου, η χώρα του Ζελένσκι έχει γίνει περισσότερο, όχι λιγότερο, ανεκτική.
Στην Ελλάδα πάλι, που δεν έχει δεχθεί καμιά εισβολή, η αντίδραση στην ισότητα των δικαιωμάτων είναι ακόμη ισχυρή. Απ’ όλες τις δηλώσεις που έχουν γίνει τελευταία, θα ξεχωρίσω εκείνη του μητροπολίτη Πάτρας που ακούει τον αοίδιμο Κολοκοτρώνη να τραγουδά «με πόνο για τη Νεραντζούλα, την κάποτε όμορφη πατρίδα μας». Εκείνος άφησε απογόνους παλικάρια και τώρα οι κυβερνώντες νομοθετούν τον γάμο των ομοφυλοφίλων, είπε προχθές ο μητροπολίτης, ζητώντας συγγνώμη από τον μεγάλο Αρχιστράτηγο γιατί καταντήσαμε την πατρίδα «σκλάβα στα πάθη μας και στους εμπόρους των Εθνών».
Αλλοι ιερείς επικεντρώνουν την προσοχή τους στα παιδιά. «Οι βουλευτές νομοθετούν απάνθρωπα και ελεεινά εναντίον των παιδιών», ισχυρίστηκε ένας από αυτούς, απειλώντας τους μεν βουλευτές που θα ψηφίσουν το νομοσχέδιο ότι παύουν να είναι μέλη της εκκλησίας, τα δε παιδιά των ομόφυλων ζευγαριών ότι δεν θα τα βαπτίζουν – από αγάπη φυσικά, για να τα προστατεύσουν, και να μη γίνουν κι εκείνα ομοφυλόφιλα. Στη μάχη χαρακωμάτων που δίνει, έτσι, η εκκλησία επιλέγει ως προνομιακό της πεδίο όχι πια τους ίδιους τους ομοφυλόφιλους αλλά τα παιδιά τους, θεωρώντας ότι η συναισθηματική πίεση που θα ασκήσει με αυτόν τον τρόπο θα είναι πιο αποτελεσματική.
Η κυβέρνηση το βλέπει, και απαντά με το ίδιο νόμισμα. Στη χθεσινή τοποθέτησή της, η εισηγήτρια της ΝΔ Μαρία Συρεγγέλα υπογράμμισε ότι με το νομοσχέδιο «θέτουμε ένα πλαίσιο, ένα προστατευτικό δίχτυ, κυρίως για τα παιδιά», αφού με τα όσα ισχύουν σήμερα τα παιδιά ενός ομόφυλου ζευγαριού είναι έκθετα αν πεθάνει ο μη αναγνωρισμένος γονέας ή το ζευγάρι χωρίσει. Πρόσθεσε όμως και κάτι ακόμα: ότι «για εμάς ξεκάθαρα γονιός σήμαινε, σημαίνει και θα σημαίνει μόνο πατέρας και μητέρα».
Για να κατευνάσει τις αντιδράσεις, έτσι, και να διαψεύσει τους ισχυρισμούς ότι εισάγει «γονιό 1» και «γονιό 2», η κυβέρνηση επιμένει σε άλλη μια διάκριση. Εκτός από τον αποκλεισμό των ομοφυλόφιλων από την παρένθετη κύηση, λέει και στα παιδιά τους ότι δεν έχουν «κανονικούς» γονείς, άρα κάπου μειονεκτούν. Ισως αυτό να είναι το τίμημα μιας κατά τα άλλα τολμηρής πρωτοβουλίας. Ισως μέχρι εκεί να αντέχει η Νεραντζούλα.
