Τον ρόλο που έπαιξε ο σταθμάρχης στο σιδηροδρομικό δυστύχημα στα Τέμπη, σχολιάζει ο γερμανικός τύπος, αναφέροντας ότι παρουσιάζεται ως «αποδιοπομπαίος τράγος».
Όπως μεταδίδει η Deutsche Welle, η γερμανική εφημερίδα «Süddeutsche Zeitung» εκτιμά πως η σκιαγράφηση του σταθμάρχη ως βασικού ενόχου, είναι ένα φαινόμενο που χαρακτηρίζει πολλούς υπολειτουργούντες οργανισμούς.
Ειδικότερα, η «Süddeutsche Zeitung» σε άρθρο της αναφέρει ότι «το τρομερό σιδηροδρομικό δυστύχημα στην Ελλάδα δείχνει τι συμβαίνει, όταν οι οργανισμοί χρησιμοποιούν τα μέλη τους ως αποδιοπομπαίους τράγους. Δείχνει τι μπορεί να σημαίνει οργανωτική αποτυχία. Γι’ αυτό είναι, επίσης, ευφημισμός να μιλάμε για «ατυχία», σαν το ατύχημα να ήταν ένα χτύπημα της μοίρας και θλιβερή συνέπεια των αναπόφευκτων κινδύνων της ζωής».
«Σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, η ελληνική σιδηροδρομική υποδομή βρίσκεται σε κακή κατάσταση εδώ και δεκαετίες. Το ηλεκτρονικό σύστημα τηλεδιοίκησης και άλλες δικλείδες ασφαλείας λειτουργούν σε περιορισμένο βαθμό και δεν είναι αξιόπιστα.
Η σιδηροδρομική εταιρεία δεν διέθεσε την απαραίτητη τεχνολογία ασφαλείας, ούτε προσδιόρισε τα κατάλληλα προσόντα του σταθμάρχη. Τα υπόλοιπα ήταν αυτοσχεδιασμός με την ελπίδα ότι θα λειτουργούσε με κάποιο τρόπο», αναφέρει η SZ, επισημαίνοντας ακόμη πως «η μετατόπιση της ευθύνης χωρίς την αντιμετώπιση των από καιρό γνωστών δομικών ελλείψεων είναι παράλογη, αλλά χρήσιμη για την απόκρυψη της οργανωτικής αποτυχίας».
Μάλιστα, αναφερόμενη στους πόρους που πρέπει να παρέχονται στο ανθρώπινο δυναμικό αναφέρει ότι «οι οργανισμοί που δεν παρέχουν τους πόρους που χρειάζονται για την εκπλήρωση των καθηκόντων των εργαζομένων, όπως χρόνο, προσωπικό και την απαραίτητη τεχνολογία, αναγκάζουν τα μέλη τους να αναπληρώσουν με κάποιο τρόπο αυτές τις ελλείψεις. Αυτό γίνεται με διάφορους τρόπους και απάτες, όπως με απλήρωτη πρόσθετη εργασία και ανάληψη προσωπικών κινδύνων, εις βάρος της ποιότητας της εργασίας, με αποτέλεσμα να υποφέρουν όχι μόνο οι εργαζόμενοι, αλλά και οι πελάτες».
Καταλήγοντας η SZ επισημαίνει πως «η αξιοποίηση των εργαζόμενων ως ανθρώπινων ασπίδων που πρέπει να αναπληρώσουν τις οργανωτικές αποτυχίες δεν αποτελεί την εξαίρεση, αλλά τον κακό κανόνα σε πολλούς οργανισμούς. Και ο κίνδυνος για λάθη αυξάνεται: λάθη μικρά, αλλά μοιραία, όπως στην περίπτωση της Ελλάδας».
