Ο κόσμος είναι απίθανο να επιτύχει τον στόχο τερματισμού της ακραίας φτώχειας έως το 2030, αν δεν υπάρξουν αξιοσημείωτοι ρυθμοί οικονομικής στο υπόλοιπο αυτής της δεκαετίας, αναφέρει νέα μελέτη της Παγκόσμιας Τράπεζας. Η μελέτη διαπιστώνει ότι η COVID-19 προκάλεσε τη μεγαλύτερη οπισθοδρόμηση στις παγκόσμιες προσπάθειες μείωσης της φτώχειας από το 1990 και ο πόλεμος στην Ουκρανία απειλεί να κάνει τα πράγματα χειρότερα.
Η τελευταία Έκθεση της Τράπεζας για τη φτώχεια και την κοινή ευημερία παρέχει την πρώτη περιεκτική ματιά στο παγκόσμιο τοπίο της φτώχειας στον απόηχο της μια σειράς κραδασμών στην παγκόσμια οικονομία τα τελευταία χρόνια.
Διαβάστε επίσης: ΕΛΣΤΑΤ: Στο φάσμα της φτώχειας το 17% του πληθυσμού
Υπολογίζει ότι η πανδημία ώθησε περίπου 70 εκατομμύρια ανθρώπους στην ακραία φτώχεια το 2020, τη μεγαλύτερη αύξηση ενός έτους από τότε που ξεκίνησε η παγκόσμια παρακολούθηση της φτώχειας το 1990. Ως αποτέλεσμα, εκτιμάται ότι 719 εκατομμύρια άνθρωποι ζούσαν με λιγότερα από 2,15 δολάρια την ημέρα μέχρι το τέλος του 2020.
«Η πρόοδος στη μείωση της ακραίας φτώχειας ουσιαστικά έχει σταματήσει παράλληλα με την υποτονική παγκόσμια οικονομική ανάπτυξη», δήλωσε ο πρόεδρος του Ομίλου της Παγκόσμιας Τράπεζας Ντέιβιντ Μάλπας . «Ανησυχία για την αποστολή μας είναι η άνοδος της ακραίας φτώχειας και η μείωση της κοινής ευημερίας που προκαλούνται από τον πληθωρισμό, τις υποτιμήσεις των νομισμάτων και τις ευρύτερες επικαλυπτόμενες κρίσεις που αντιμετωπίζει η ανάπτυξη.
Διαβάστε επίσης: Πληθωρισμός, επίπεδο μισθών και φτώχειας στην Ελλάδα
Σημαίνει μια ζοφερή προοπτική για δισεκατομμύρια ανθρώπους παγκοσμίως. Απαιτούνται προσαρμογές των μακροοικονομικών πολιτικών για τη βελτίωση της κατανομής του παγκόσμιου κεφαλαίου, την ενίσχυση της νομισματικής σταθερότητας, τη μείωση του πληθωρισμού και την επανεκκίνηση της ανάπτυξης του μέσου εισοδήματος. Η εναλλακτική λύση είναι το status quo—επιβράδυνση της παγκόσμιας ανάπτυξης, υψηλότερα επιτόκια, μεγαλύτερη αποστροφή κινδύνου και ευθραυστότητα σε πολλές αναπτυσσόμενες χώρες».
Η έκθεση αναφέρει ότι το 2020 σηματοδότησε μια ιστορική καμπή. Οι φτωχότεροι άνθρωποι επωμίστηκαν το μεγαλύτερο κόστος της πανδημίας: οι απώλειες εισοδήματος ήταν κατά μέσο όρο 4% για το φτωχότερο 40%, διπλάσιες από τις απώλειες του πλουσιότερου 20% της κατανομής του εισοδήματος. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα η παγκόσμια ανισότητα να αυξηθεί για πρώτη φορά εδώ και δεκαετίες.
Τα ισχυρά μέτρα δημοσιονομικής πολιτικής έκαναν μια αξιοσημείωτη διαφορά στη μείωση του αντίκτυπου της COVID-19 στη φτώχεια. Στην πραγματικότητα, το μέσο ποσοστό φτώχειας στις αναπτυσσόμενες οικονομίες θα ήταν 2,4 ποσοστιαίες μονάδες υψηλότερο χωρίς τη «δημοσιονομική απάντηση». Ωστόσο, οι κρατικές δαπάνες αποδείχθηκαν πολύ πιο ωφέλιμες για τη μείωση της φτώχειας στις πιο πλούσιες χώρες, οι οποίες γενικά κατάφεραν να αντισταθμίσουν πλήρως τον αντίκτυπο της COVID-19 μέσω της δημοσιονομικής πολιτικής και άλλων μέτρων έκτακτης ανάγκης.
Οι αναπτυσσόμενες οικονομίες είχαν λιγότερους πόρους και ως εκ τούτου ξόδεψαν λιγότερα και πέτυχαν λιγότερα: οι οικονομίες ανώτερου-μεσαίου εισοδήματος αντιστάθμισαν μόλις το 50% του αντίκτυπου της φτώχειας και οι οικονομίες χαμηλού και χαμηλότερου μεσαίου εισοδήματος αντιστάθμισαν μόλις το ένα τέταρτο του αντίκτυπου.
« Την επόμενη δεκαετία, οι επενδύσεις σε καλύτερη υγεία και εκπαίδευση θα είναι ζωτικής σημασίας για τις αναπτυσσόμενες οικονομίες, δεδομένων των σοβαρών μαθησιακών απωλειών και των προβλημάτων υγείας που υπέστησαν κατά τη διάρκεια της πανδημίας », δήλωσε ο Indermit Gill, Επικεφαλής Οικονομολόγος και Ανώτερος Αντιπρόεδρος της Παγκόσμιας Τράπεζας. «Σε μια εποχή χρέους ρεκόρ και εξαντλημένων δημοσιονομικών πόρων, αυτό δεν θα είναι εύκολο. Οι κυβερνήσεις θα πρέπει να επικεντρώσουν τους πόρους τους στην οικοδόμηση ανθρώπινου κεφαλαίου και στη μεγιστοποίηση της ανάπτυξης».
Η νέα έκθεση είναι η πρώτη που παρέχει τρέχοντα και ιστορικά δεδομένα για το νέο παγκόσμιο όριο ακραίας φτώχειας , το οποίο έχει προσαρμοστεί προς τα πάνω στα 2,15 $ την ημέρα για να αντικατοπτρίζει τα πιο πρόσφατα δεδομένα ισοτιμίας αγοραστικής δύναμης του 2017 . Η ακραία φτώχεια μειώθηκε δραματικά σε όλο τον κόσμο από το 1990 έως το 2019, το τελευταίο έτος για το οποίο υπάρχουν διαθέσιμα επίσημα στοιχεία. Ωστόσο, η πρόοδος επιβραδύνθηκε μετά το 2014 και οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής αντιμετωπίζουν τώρα ένα πιο σκληρό περιβάλλον: η ακραία φτώχεια είναι συγκεντρωμένη σε μέρη του κόσμου όπου θα είναι πιο δύσκολο να εξαλειφθεί—στην Υποσαχάρια Αφρική, σε περιοχές που πλήττονται από συγκρούσεις και σε αγροτικές περιοχές.
Η υποσαχάρια Αφρική αντιπροσωπεύει τώρα το 60% όλων των ανθρώπων σε ακραία φτώχεια—389 εκατομμύρια, περισσότερα από οποιαδήποτε άλλη περιοχή. Το ποσοστό φτώχειας της περιοχής είναι περίπου 35%, το υψηλότερο στον κόσμο. Για να επιτευχθεί ο στόχος της φτώχειας για το 2030, κάθε χώρα στην περιοχή θα πρέπει να επιτύχει αύξηση του κατά κεφαλήν ΑΕΠ της τάξης του 9% ετησίως για το υπόλοιπο αυτής της δεκαετίας. Αυτό είναι ένα εξαιρετικά υψηλό εμπόδιο για χώρες των οποίων η κατά κεφαλήν αύξηση του ΑΕΠ ήταν κατά μέσο όρο 1,2 τοις εκατό τη δεκαετία πριν από την πανδημία.
Οι μεταρρυθμίσεις της εθνικής πολιτικής μπορούν να βοηθήσουν στην επανέναρξη της προόδου στη μείωση της φτώχειας, διαπιστώνει η έκθεση. Θα είναι επίσης απαραίτητη η ενισχυμένη παγκόσμια συνεργασία.
Στη δημοσιονομική πολιτική, οι κυβερνήσεις πρέπει να ενεργήσουν άμεσα σε τρία μέτωπα:
