Μόνη ελπίδα μας είναι ο εμβολιασμός και η τήρηση αυστηρών διακρίσεων εις βάρος των ανεμβολίαστων. Τα υπόλοιπα είναι δημοκρατικές φενάκες…
Την προηγουμένη της αναχώρησής μου από την Αθήνα τα ημερήσια κρούσματα κορωνοϊού, πανελλαδικά, ήσαν περί τα χίλια. Επτά ημέρες αργότερα, το περασμένο Σάββατο, είχαν φθάσει τα 2.327 και η τάση παραμένει αυξητική. Τίποτε το παράδοξο στην εξέλιξη αυτή. Μάλλον φυσιολογική για τα δεδομένα της πραγματικότητας που μας περιβάλλει, όπως κατάλαβα από την εμπειρία τεσσάρων ημερών σε δημοφιλές τουριστικό θέρετρο.
Το πρώτο ξάφνιασμα ήρθε με την αναχώρησή μου στον Πειραιά. Προορισμός μου ήταν νησί του Αργοσαρωνικού. (Προς Θεού, όχι το Αγκίστρι! Ούτε, βεβαίως, η Σαλαμίνα…) Σκοπίμως, διάλεξα να ταξιδέψω με το τελευταίο δρομολόγιο της Κυριακής, για να αποφύγω την πολυκοσμία και, ως γνήσιος σπασίκλας, ήμουν πλήρως προετοιμασμένος. Είχα το αρνητικό rapid test, καθώς η απαλλαγή των εμβολιασμένων από την υποχρέωση αυτή ξεκινούσε από την επομένη κι εγώ προσπαθώ να είμαι τυπικός, είχα και το πιστοποιητικό εμβολιασμού. Αμφότερα σε ηλεκτρονική μορφή στο κινητό μου, αλλά και τυπωμένα σε χαρτί για τη διευκόλυνση των ελεγκτών και έτοιμα προς επίδειξη, στο χέρι, μαζί με το εισιτήριο και το λεγόμενο «plf».
Πόσοι να ήμασταν αυτοί που περιμέναμε στην προκυμαία, στις 10 τη νύχτα για το «Flyingcat»; Μας μέτρησα: oκτώ άτομα. Οι έξι, το έβλεπες από την κοψιά και το βαθύ μαύρισμα χωρίς αντηλιακή προστασία, ήσαν νησιώτες και επέστρεφαν από κάποια δουλειά στην πρωτεύουσα. Μία κυρία, η οποία κατάλαβα, από τα θραύσματα των τηλεφωνικών συνδιαλέξεων που έφθαναν μέχρι τα αφτιά μου, ότι ήταν παραθερίστρια και είχε πεταχτεί στην Αθήνα για να εμβολιασθεί. Ο όγδοος ήταν ένας περίεργος που δεν μπορεί τα πλήθη, δηλαδή ο γράφων.
Πόσος χρόνος να χρειάζεται για να ελέγξεις τα αρνητικά τεστ και τις ταυτότητες οκτώ ατόμων; Ας πούμε, 4 δευτερόλεπτα, εφόσον ο ταξιδιώτης τα παρουσιάζει αμέσως και δεν αρχίζει να ψάχνει τις τσέπες του. Ας το κάνουμε όμως 10 δευτερόλεπτα, διότι υπάρχει και ο παράγων του λειτουργικού αναλφαβητισμού. Εκτός από το εισιτήριο και «το χαρτί, το χαρτί!», όπως έλεγαν επιτακτικά εννοώντας το «plf», δεν μας ζήτησαν τίποτε. «Πιστοποιητικό ή τεστ δεν θέλετε;» ρώτησα με την πληγωμένη περηφάνια του σπασίκλα. Ο κατά τα λοιπά ευγενέστατος ελεγκτής, που του έλεγες «γεια σας» και εκείνος σου απαντούσε «γεια σας» ελαφρώς έκπληκτος από τον χαιρετισμό, ούτε μου απάντησε.
Η δεύτερη έκπληξη με περίμενε στο νησί. Η ώρα πλησίαζε μία το πρωί, οι ταβέρνες είχαν κλείσει και οι παραθεριστές του Σαββατοκύριακου είχαν φύγει. Πηγαίνοντας όμως με το ταξί κατά μήκος του στενού παραλιακού δρόμου, βρεθήκαμε ξαφνικά μπροστά σε ένα πυκνό και στριμωγμένο πλήθος τουλάχιστον 150 ατόμων (πιτσιρικαρία), που έκλεινε τελείως τον δρόμο μπροστά από ένα αφτεράδικο και, το χειρότερο, δεν είχε καμία διάθεση να μετακινηθεί. Κοιτούσαν το ταξί σαν να μην υπήρχε. Εννοείται ότι μάσκα δεν υπήρχε ούτε ως σκέψη. «Το κατάστημα είναι μεικτό, φαντάζομαι», είπα στον οδηγό, «και όλοι αυτοί έχουν δείξει rapid test. Σωστά;». Ο οδηγός δεν ήταν σε διάθεση να εκτιμήσει τον αυτοσαρκασμό μου και δεν απάντησε. Ηταν άλλωστε σοβαρά απασχολημένος: πλησίαζε πολύ αργά το πλήθος με το αυτοκίνητο – το έσπρωχνε, κατά κάποιο τρόπο – και το πλήθος υποχωρούσε το ίδιο αργά και απρόθυμα. Ούτε έβλεπαν, ούτε καταλαβαίναν από λόγια (τις αγριοφωνάρες του οδηγού δηλαδή). Απλώς ένιωθαν κάτι μεγάλο, ζεστό και μεταλλικό να τους ακουμπάει και ενστικτωδώς υποχωρούσαν. Πάω στοίχημα ότι δεν κατάλαβαν ποτέ ότι ένα ταξί είχε περάσει ανάμεσά τους…
Τέσσερις ημέρες αργότερα, η επιστροφή δεν είχε εκπλήξεις. Οι επιβάτες αυτή τη φορά ήσαν πολλές δεκάδες, ως επί το πλείστον ξένοι τουρίστες, η διαδικασία όμως η ίδια: έδινες το εισιτήριο και «το χαρτί» και αυτό ήταν. Το μόνο παρήγορο ότι μέσα στο σκάφος όλοι φορούσαν μάσκα. Κάτι είναι κι αυτό. Από ολότελα, που λέει ο λόγος, καλή κι η Παναγιωταρέα – πιο hardcore από την Παναγιώταινα της παροιμίας.
Τι θέλω να πω με όλα αυτά: ότι το ελληνικό καλοκαίρι δεν είναι σύμμαχός μας στην καταπολέμηση της πανδημίας. Η δίψα για την αίσθηση ελευθερίας και ξεγνοιασιάς που φέρνει η εποχή υπερτερεί κάθε υγειονομικής ανησυχίας. Ας μην περιμένουμε τίποτε από μέτρα που δεν εφαρμόζονται και δεν μπορούν να εφαρμοσθούν. Μόνη ελπίδα μας είναι ο εμβολιασμός και η τήρηση αυστηρών διακρίσεων εις βάρος των ανεμβολίαστων. Τα υπόλοιπα είναι δημοκρατικές φενάκες…
