Την πιστότερη απεικόνιση της πολιτικής κατάστασης σήμερα τη βρίσκουμε στις εργασίες της Βουλής κατά την τρέχουσα εβδομάδα. Από τη μία πλευρά, έχουμε τα δύο νομοσχέδια της κυβέρνησης: την επέκταση των χωρικών υδάτων στο Ιόνιο στα 12 ναυτικά μίλια και την προμήθεια των γαλλικής κατασκευής Rafale (ο διάδοχος των Mirage) για την Πολεμική Αεροπορία. Από την άλλη, έχουμε την αξιωματική αντιπολίτευση με την προ ημερησίας διατάξεως συζήτηση που ζήτησε για τον κορωνοϊό και ορίσθηκε για την Παρασκευή.
Η επέκταση των χωρικών υδάτων αυξάνει την ελληνική επικράτεια και η προμήθεια των Rafale μεσοπρόθεσμα αποκαθιστά την ισορροπία δυνάμεων στο Αιγαίο, ενώ η συζήτηση για τον κορωνοϊό είναι απλώς μια ευκαιρία για να συντηρεί η αντιπολίτευση το πολιτικό μέτωπο με την κυβέρνηση. Με άλλα λόγια, οι μεν κοιτάζουν μπροστά, ενώ οι δε κοιτάζουν προς τα πίσω.
Θα μου πείτε, βέβαια, πώς ξεμπερδεύω τόσο εύκολα με τον κοινοβουλευτικό έλεγχο; Δεν είναι χρήσιμο να ακουστεί η κριτική του ΣΥΡΙΖΑ στα πεπραγμένα της κυβέρνησης για την αντιμετώπιση της πανδημίας; Βεβαιότατα χρειάζεται, απαντώ. Ομως, όταν απουσιάζει ακόμη και η στοιχειώδης σοβαρότητα από την κριτική αυτή πόσο εποικοδομητική μπορεί να είναι;
Την απουσία σοβαρότητας πιστοποιούν οι πρόσφατες προτάσεις του Αλέξη Τσίπρα, τις οποίες διετύπωσε επισκεπτόμενος την Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Ζήτησε από την κυβέρνηση να πιέσει την Ευρωπαϊκή Ενωση ώστε να αγοράσει τις πατέντες των εμβολίων και κάθε χώρα-μέλος να αναλάβει την παραγωγή βασιζόμενη στις εγχώριες φαρμακοβιομηχανίες. Αν αυτή η προσπάθεια δεν ευοδωθεί, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ προτείνει η χώρας μας να κινηθεί εκτός πλαισίου ΕΕ και να επιδιώξει διμερείς συμφωνίες.
Του διέφυγαν, ωστόσο, δύο λεπτομέρειες (φαντάζομαι ότι ως τέτοιες θα τις αντιλαμβάνεται). Πρώτον, ότι εδώ και περίπου δέκα μήνες, ο Πρωθυπουργός έχει ζητήσει από την ΕΕ να αγοράσει τις πατέντες, με άρθρο που υπέγραψε από κοινού με τον Ηλία Μόσιαλο και δημοσιεύθηκε στη γερμανική «Frankfurter Allgemeine Zeitung» στις 6 Απριλίου πέρυσι. Δεν το θυμόταν; Μπορεί να μη το γνώριζε καν. Ηταν άλλωστε κάτι που συνέβη στο εξωτερικό, με το οποίο ο Τσίπρας δεν έχει σχέσεις παρά μόνον ως τουρίστας. Δεν τον αδικώ με αυτό, διότι ο άνθρωπος δεν γνώριζε ότι η προμήθεια εμβολίων έχει αναληφθεί κεντρικά από την ΕΕ και ότι οι χώρες-μέλη δεν έχουν περιθώρια για τη σύναψη διμερών συμφωνιών.
Παρ’ όλα αυτά, ο Τσίπρας θέλει συζήτηση στη Βουλή! Πραγματικά, πρώτη φορά συναντώ την περίπτωση του αδιάβαστου μαθητή που εύχεται να πέσει διαγώνισμα. Δεν τον νοιάζει όμως καθόλου αν είναι αδιάβαστος – έχει το χάρισμα της αναισχυντίας (κοινώς, γαϊδουριάς), χάρη στο οποίο δεν νιώθει ποτέ ντροπή για τα λάθη, τις παραλείψεις του, την ανεπάρκειά του. Τον ενδιαφέρει πρωτίστως ο θόρυβος και η σύγχυση, διότι η επιδίωξή τους είναι η συμφορά. Γι’ αυτό και ο ΣΥΡΙΖΑ χλευάζει την έννοια της ατομικής ευθύνης και υποσκάπτει την προσπάθεια για να αναδειχθεί η σημασία της στην καταπολέμηση της πανδημίας.
Στην εξουσία τους έφερε μια οικονομική καταστροφή. Τώρα επενδύουν τις ελπίδες τους σε μια υγειονομική καταστροφή. Ηλίθιο μεν, αλλά τι να κάνουμε; Αυτό ξέρουν, αυτό κάνουν, έστω και αν κάθε εμφάνιση του Τσίπρα στη Βουλή επιβεβαιώνει πόσο τυχεροί είμαστε που δεν υφιστάμεθα την πανδημία με αυτούς ως κυβέρνηση.
Χωρίς να έχω καμία σχετική πληροφορία, βασιζόμενος μόνο στην πείρα μου, έχω την εντύπωση ότι μεταξύ της υπουργού Πολιτισμού Λίνας Μενδώνη και του υφυπουργού της Νικόλα Γιατρομανωλάκη έχει ανοίξει ένα αγεφύρωτο χάσμα. Ο λόγος είναι οι εφ’ όλης της ύλης συνεντεύξεις, τις οποίες έσπευσε να δώσει ο νέος υφυπουργός, σαν να ήταν αυτός ο υπουργός Πολιτισμού. Ηταν τεράστιο λάθος και ίσως αποδειχθεί μοιραίο για τις φιλοδοξίες του. Στο κάτω κάτω, ούτε η Μενδώνη (που αποδεικνύεται πολύ καλή υπουργός) αξίζει αυτή τη μεταχείριση ούτε τα δικά του σχέδια έχουν ελπίδες να πραγματοποιηθούν με την υπουργό αποξενωμένη. Λίγη σεμνότητα δεν θα έβλαπτε, αντιθέτως θα ήταν απαραίτητη. Πώς την αποκτά κάποιος στα 40-45 είναι άλλο θέμα…
