Ο Παναθηναϊκός την… πάτησε με τον Βαγιαννίδη. Αλλά δε φρόντισε τον επόμενο εξελίξιμο ακραίο του μπακ να τον… κλειδώσει με μεγαλύτερο συμβόλαιο. Και τώρα τρέχει, δίχως να ξέρει αν θα φτάσει.
Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Παναθηναϊκός βρίσκει μπροστά του μια υπόθεση σαν αυτή η οποία εξελίσσεται γύρω από το όνομα του Βασίλη Ζαγαρίτη. Δεν είναι καν μακριά η προηγούμενη περίπτωση ενός παιδιού που ο Παναθηναϊκός… έθρεψε ποδοσφαιρικά, που τον μεγάλωσε στην ακαδημία του, που όλοι μιλούσαν με τα καλύτερα λόγια για εκείνον, αλλά έφυγε πριν καλά – καλά μάθουμε πως αγωνίζεται.
Ο Γιώργος Βαγιαννίδης είδε την Ίντερ να του ανοίγει την πόρτα της και ο Παναθηναϊκός βρέθηκε προ τετελεσμένων γεγονότων. Μέχρι ο Γιάννης Αλαφούζος να κάνει εκείνο το περιβόητο ραντεβού με τον παίκτη προκειμένου να τον πείσει να υπογράψει νέο συμβόλαιο, ο νεαρός είχε δώσει ήδη τον λόγο του στους Ιταλούς. Και ο Παναθηναϊκός τον έχασε χωρίς ευρώ. Ή για την ακρίβεια, παίρνοντας μόνο τα τροφεία του ποδοσφαιριστή.
Δεν πέρασαν παρά λίγοι μόνο μήνες από τότε. Και ο Παναθηναϊκός είναι ξανά μπροστά σε κάτι ανάλογο. Όσο κι αν γνώριζε πως ο Βασίλης Ζαγαρίτης μπορεί να γίνει ο επόμενος αριστερός μπακ της Εθνικής ομάδας, δεν φρόντισε από νωρίς να εξασφαλιστεί με ένα συμβόλαιο μεγαλύτερης διάρκειας. Το άφησε για την τελευταία στιγμή. Ακριβώς ότι είχε κάνει και με τον Βαγιαννίδη.
Κι όχι μόνο τον άφησε για τελευταία στιγμή, αλλά με την παρουσία του Λάζλο Μπόλονι στον πάγκο ο νεαρός έγινε βασικός, πήρε παιχνίδια, πήγε εξαιρετικά και έγινε γνωστός σε πολλούς. Σε σκάουτερς και συλλόγους. Σε Ελλάδα και εξωτερικό. Και φυσικά ο ατζέντης του έχει πλέον πολύ μεγαλύτερες απαιτήσεις απ’ ότι θα είχε το περασμένο καλοκαίρι, μιας και βλέπει τον… χορό των ονομάτων γύρω από τον πελάτη του.
Πέντε μέρες πριν αλλάξει ο χρόνος και πριν ο Ζαγαρίτης έχει πια το δικαίωμα να υπογράψει σε άλλον σύλλογο, ο Παναθηναϊκός βρίσκεται στο ίδιο σημείο με εκείνο που είχε βρεθεί πολλές φορές στο πρόσφατο παρελθόν. Διότι δεν ήταν μόνο ο Βαγιαννίδης που χάθηκε έτσι. Ήταν ο Αποστολάκης. Ο Δώνης. Ο Γιόχανσον και ο Ινσούα.
Μονάχα οι περιπτώσεις του Μπουζούκη και του Χατζηγιοβάνη λύθηκαν νωρίτερα, κυρίως λόγω της απόφασης του Αλαφούζου να ασχοληθεί ο ίδιος και να τις τελειώσει. Με τον δεύτερο όταν έφυγε ο Νταμπίζας, πριν από περίπου έναν χρόνο και λίγο καιρό πριν να έχει κι εκείνος το δικαίωμα να υπογράψει αλλού.
Η γενικότερη πολιτική του συλλόγου σε αυτού του είδους τις υποθέσεις αποδεικνύεται από την ίδια την ιστορία πως είναι λανθασμένη. Θα μπορούσαν οι πράσινοι να είχαν επωφεληθεί οικονομικά και αγωνιστικά περισσότερο από μια σειρά περιπτώσεις ποδοσφαιριστών που χάθηκαν για το… τίποτα. Και αυτή η εξίσωση με τον φορμαρισμένο Βασίλη Ζαγαρίτη είναι εξίσου δύσκολη να λυθεί όσο και οι προηγούμενες στο σημείο που έχει φτάσει.
