Η επέτειος της δολοφονίας του Αλέξη Γρηγορόπουλου μας υποχρεώνει να θυμηθούμε τη διαφορά ανάμεσα στην εξέγερση και το χωρίς λόγο μπάχαλο
Ξέρω ότι για πολλούς ο Δεκέμβρης του 2008 δεν ήταν τίποτα άλλο από ένα τεράστιο μπάχαλο. Μια έκρηξη «παραβατικότητας». Το έργο κακομαθημένων παιδιών που δεν είχαν καλή ανατροφή. Μια ένδειξη της κρίσης των «ηθικών αξιών».
Φυσικά είχαν άδικο.
Ήταν μια μεγάλη κοινωνική έκρηξη.
Που την πυροδότησε η δολοφονία ενός 15χρονου εφήβου από έναν αστυνομικό.
Αλλά τη γέννησαν όλα αυτά που έκαναν τους νέους να αισθάνονται ότι είναι στο στόχαστρο.
Η κατάσταση στα σχολεία, η ανεργία, το πολιτικό σύστημα που έδινε μεγαλύτερη βαρύτητα στις τράπεζες παρά στις ανάγκες της κοινωνίας, η έλλειψη προοπτικής.
Και αντέδρασαν εκρηκτικά, ακριβώς γιατί ένιωσαν ότι ήθελαν να ακουστούν.
Γι’ αυτό και όποιος δεν ήταν τυφλωμένος από συντηρητικά στερεότυπα κατάλαβε ότι ήταν κάτι σημαντικό, κάτι που έπρεπε να μελετηθεί, κάτι που έπρεπε να το δούμε σαν έκκληση για ριζικές αλλαγές.
Μια έκκληση που δεν εισακούστηκε.
Και το καταλάβαμε, όταν η χώρα μπήκε σε μια κρίση χωρίς προηγούμενο και πλήρωσε ακριβά το τίμημα σωρευμένων λαθών δεκαετιών.
Από τότε πέρασαν πολλά χρόνια.
Δεν είμαστε στην ίδια συνθήκη.
Δεν λέω ότι τα πράγματα είναι καλύτερα. Ίσως από ορισμένες πλευρές να είναι και χειρότερα.
Και πιθανώς και τώρα να σωρεύονται οι συνθήκες για νέες κοινωνικές εκρήξεις.
Όμως, αυτό δεν σημαίνει ότι απαντάμε στα σημερινά προβλήματα απλώς με το να θέλουμε μια «επανάληψη» του Δεκέμβρη του 2008.
Ιδίως όταν από διάφορους, αυτό μεταφράζεται σε μπάχαλο για το μπάχαλο.
Σε απλή εκτόνωση.
Σε πράξεις που απλώς δίνουν άλλοθι για περισσότερη καταστολή.
Σε εικόνες που αξιοποιούνται ως πρόσχημα για περισσότερη αστυνομοκρατία.
Σε λογικές που διευκολύνουν κάθε λογής προβοκάτσιες.
Γι’ αυτό όσοι θέλουν απλώς να εκτονωθούν ας μην αναζητούν επετείους.
Ούτε να μπλέκουν τη μνήμη με τη δική τους λογική του μπάχαλου.
Ούτε να προσπαθούν να το παρουσιάσουν ως ιδεολογία, γιατί εάν κοιτάξουν την ιστορία του αναρχισμού ως ρεύματος θα δουν τη διάκριση ανάμεσα σε εξέγερση και μπάχαλο για το μπάχαλο.
Σε τελική ανάλυση ο Ένγκελς, για να πάω σε μια άλλη παράδοση, είπε ότι η εξέγερση είναι μια τέχνη.
Δεν είπε ότι είναι πάρτι για πλουσιόπαιδα που βαριούνται.
