Βγήκαν παγανιά όλοι εκείνοι που στηρίζουν τον Τραμπ. Οχι γιατί έχει δίκιο, αλλά γιατί «χαίρονται» με την πολιτική του. Χαίρονται με τον ακραίο, ρατσιστικό, ομοφοβικό και ψεκασμένο λόγο του
Ένα σύντομο ανέκδοτο λέει ότι στις ΗΠΑ δεν υπάρχει ρατσισμός χρώματος. Πριν είχαν μαύρο πρόεδρο, τώρα έχουν… πορτοκαλί.
Κι αν γελάμε με τους αστεϊσμούς σε μια χρονική περίοδο όπου η «Αυτοκρατορία» περνά ημέρες κοινωνικής κατάρρευσης, τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά.
Όχι μόνο στις ίδιες τις Ηνωμένες Πολιτείες, που κανείς δεν ξέρει πλέον τι γίνεται, αλλά κι εδώ στην Ελλάδα.
Κυρίως στο ρινγκ του διαδικτύου όπου βγήκαν «παγανιά» διάφοροι απίθανοι τύποι, ψεκασμένοι, ακροδεξιοί, φανατικοί και άκρως προκλητικοί.
Μιλάμε για τους «τραμπικούς», τους οπαδούς του Ντόναλντ Τραμπ τον οποίον έχουν ηρωοποιήσει από τότε που εξελέγη πρόεδρος.
Ολοι αυτοί οι «τραμπαρίφες» είχαν εξαφανιστεί την περίοδο της πανδημίας. Τότε που η προεδράρα τους έβγαινε στα κανάλια κι έλεγε να πιούμε χλωρίνη για να σκοτώσουμε τον κοροναϊό.
Τότε γι’ αυτούς ο Τραμπ απλά «είχε ξεφύγει» και κάποιος έπρεπε να τον μαζέψει. Τι να μαζέψεις όταν έχεις πάνω από 100 χιλιάδες νεκρούς εξαιτίας της ανικανότητας διαχείρισης της πανδημίας;
Όταν, όμως, ξεκίνησε η εξέγερση με αφορμή της δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ, κι όταν ο κόσμος βγήκε στους δρόμους καταγγέλλοντας ρατσισμό, αστυνομική βία, φασιστικές αντιλήψεις, κοινωνικές ανισότητες, οι ίδιοι «τραμπαρίφες» άρχισαν διαδικτυακή εκστρατεία στήριξης του προέδρου της καρδιάς τους.
Δουλειά δεν είχε ο διάβολος… που λέει κι ο λαός. Βρήκαμε θέμα να σκοτωθούμε.
Κοιτάμε το δέντρο κι όχι το δάσος.
Κοιτάμε αν ο Τραμπ είναι σκληρός που έβγαλε την Εθνοφρουρά στους δρόμους και απειλεί με αιματοχυσία κι όχι την κατάσταση στην οποία βρίσκονται οι ΗΠΑ.
Ασχολούμαστε με το πλιάτσικο (που σίγουρα έγινε σε κάποιες περιπτώσεις) κι όχι με την βαθιά διχασμένη αμερικανική κοινωνία.
Προσπαθούν κάποιοι να στοχοποιήσουν το κίνημα «Αντίφα», να τους χαρακτηρίσουν μέχρι και τρομοκράτες, αλλά δεν κοιτάμε τον συνεχώς αυξανόμενο ρατσισμό, την παντελή απουσία κοινωνικής δικαιοσύνης, την συντηρητικοποίηση ενός έθνους που πλέον κρύβεται πίσω από έναν αμφιλεγόμενο πρόεδρο.
Χαμός στα social media με όλους αυτούς τους περίεργους τύπους που αφού έγιναν λοιμωξιολόγοι κι έβγαλαν πόρισμα για τον κοροναϊό, τώρα έγιναν και αμερικανολόγοι και αναλύουν την κατάσταση.
Δεν βλέπουν το προφανές: Ότι η Αμερική του Τραμπ είναι αποκρουστική.
Ενας πανέξυπνος επιχειρηματίας και ταυτόχρονα ένα κονφερασιέ που ξέρει να πουλάει το προϊόν του, έχει καταφέρει πολλά, είναι η αλήθεια.
Κι όποιος λέει ότι ο Τραμπ είναι ανόητος γελιέται. Είναι αυτός που είδε το κενό που άφησε η δημοκρατική, προοδευτική, φιλελεύθερη Αμερική και μπήκε σφήνα.
Εκπροσωπεί τα πιο ταπεινά ένστικτα της πιο προβληματικής λουμπεναρίας που είχαν ποτέ οι ΗΠΑ.
Απευθύνεται στον λευκό, τον ρατσιστή, τον τρελαμένο με τα όπλα, αυτόν που μισεί τους πάντες, αυτόν που πιστεύει τυφλά στη θρησκεία και στους τηλε-ευαγγελιστές.
Μιλά στην καρδιά του άνεργου λευκού που πιστεύει ότι ο Μεξικάνος του κλέβει τη δουλειά ή ότι αυτός που θέλει την απαγόρευση πώλησης των όπλων είναι… κομμουνιστής.
Χαϊδεύει τα αυτιά όσων πιστεύουν ότι οι Ρώσοι και οι Κινέζοι θα καταλάβουν την Αμερική ή ότι η gay κοινότητα «μολύνει» τον αμερικανικό τρόπο ζωής.
Ο Τραμπ, ο ζάμπλουτος αυτός επιχειρηματίας, κατάφερε με τον λαϊκίστικο λόγο του να γίνει μέρος της μικρομεσαίας, ψεκασμένης, αμόρφωτης εν πολλοίς τάξης των Αμερικανών που διαμορφώνουν και την πολιτική στη χώρα αυτή.
Η οκταετία Ομπάμα είχε καταφέρει να αλλάξει την εικόνα των ΗΠΑ, και εντός και εκτός συνόρων. Δημιούργησε, όμως, εχθρούς. Ολους εκείνους που μισούν ό,τι νεωτερικό, ό,τι προοδευτικό και φιλελεύθερο.
Και το εγχώριο fun club του Τραμπ βγήκε τώρα στα κάγκελα. Τώρα που ο πρόεδρος βάλλεται πανταχόθεν, τώρα που οι ΗΠΑ κινδυνεύουν από μια κοινωνική έκρηξη που μπορεί να πάρει ανεξέλεγκτες διαστάσεις.
Να υπάρχουν και εγκληματικές ενέργειες. Ναι, υπάρχουν και πλιατσικολόγοι.
Ναι, υπάρχουν κι εκείνοι που θέλουν να εκμεταλλευτούν πολιτικά την κατάσταση.
Όλα αυτά, όμως, είναι πολύ μικρά και αδιάφορα για να τα αναλύουν οι διάφοροι τραμπαρίφες.
Τους αναγνωρίζουμε, μοιάζουν πολύ στους οπαδούς του Τραμπ, μόνο το μαλλί πορτοκαλί δεν έχουν βάψει.
Είναι ακροδεξιοί που θέλουν να συντρίψουν οποιαδήποτε φωνή αντίστασης. Ακόμη και υπερβολική φωνή που μπορεί να κάνει το άσπρο – μαύρο στο όνομα της πολιτικής ορθότητας.
Είναι και οι εγχώριοι ρατσιστές. Αυτοί που θεωρούν ότι η ελληνική φυλή είναι περιούσια και όλοι οι άλλοι βάρβαροι. Που λένε τον Ρομά «γύφτο», τον μετανάστη «λαθραίο», τον Αλβανό «τουρκόσπορο».
Είναι οι χρυσαυγίτες που αποθεώνουν τη ναζιστική ιδεολογία η οποία έχει βρει στέγη στη μάζα που στήριξε Τραμπ.
Είναι οι ομοφοβικοί, οι σεξιστές, όλοι όσοι έχουν γεννηθεί για να μισούν τη διαφορετικότητα.
Ο gay είναι «αδερφή», ο άνδρας που σέβεται τη γυναίκα του είναι «γυναικωτός» και μαλθακός.
Αυτός που βοηθάει το μετανάστη, τον πρόσφυγα, τον κατατρεγμένο είναι ανθέλληνας.
Αλλά είναι και όλοι εκείνοι οι ψεκασμένοι που βλέπουν παγκόσμιες συνωμοσίες κατά της Ελλάδας. Και που ο Τραμπ τους αντιπροσωπεύει γιατί θέλει να φτιάξει τη… μεγάλη Αμερική.
Μια Αμερική πουριτανική, βαθύτατα υποκριτική και άκρως επικίνδυνη για τον υπόλοιπο κόσμο, όταν στρέφει τα όπλα της εναντίον δικαίων και αδίκων.
Αυτοί που θέλουν να γυρίσουν την Ελλάδα πίσω, που επιδιώκουν να την κλείσουν στα σύνορά της, να την υπερσυντηρητικοποιήσουν και να την οδηγήσουν σε ακροδεξιές λογικές, τους έχει απομονώσει η κοινωνία.
Η Χρυσή Αυγή εξαφανίζεται, διάφορα ακροδεξιά μορφώματα είναι ανύπαρκτα, κάποιοι μεμονωμένοι «Ελληνες Τραμπ» είναι γραφικοί. Και μόνο κάποιοι πωλητές αλοιφών έμειναν που θα πάρουν κάποια στιγμή την άγουσα.
Δεν πρέπει να αφήσουμε τον «τραμπισμό» να μπολιάσει την ελληνική κοινωνία. Ο «μαύρος» Τζορτζ Φλόιντ ήταν δικός μας άνθρωπος.
Όπως ο Ζακ Κωστόπουλος, ο Γρηγορόπουλος ή το κάθε θύμα μιας ακραίας εξουσίας.
