Менә без көтеп алган кыш та килеп җитте. Бөтен җирне ап-ак кар юрганы каплады. Урам, юл, кырлар, өй түбәләре кар астында калды. Без кыш килүгә, кар яуганга бик шатландык. Чана-чаңгыларны “ояларыннан” чыгардык. Безнең өчен күңелле вакытлар җитте.
Без җыелышып хоккей уйныйбыз, чанада, чаңгыда шуабыз. Җепшек вакытларда бергәләшеп Кар бабай ясап куябыз. Кайбер көннәрдә ныгытмалар ясап, кар атышып уйныйбыз. Көннең үткәнен, кич җиткәнен, кояш баеганын да сизмибез, күрмибез. Чөнки күмәкләшеп уйнау үзенә бер рәхәт, күңелле. Әниләребез орышачагын да беләбез, ләкин кайтасы килми, уйныйсы килә.
Чулпан Әхмәтова,
Сарабиккол мәктәбе укучысы
.JPG)
