Предыдущее стихотворениеОтвлечемся от сегодняшних озверевших и одичавших официозных полячишек, будь они все прокляты.
Начну лирически. У каждого человека есть любимые картины, музыка, и любимые стихотворения, которые читаются и перечитываются на протяжении всей жизни.
Для меня одно из таких стихотворений - Testament mój, то есть "Завещание", которое написал гениальный польский поэт XIX века
Юлиуш Словацкий. Так сложилось. В этих простых гармоничных и трагических строках есть нечто притягательное, они заставляют меня снова и снова к ним возвращаться.
Я не очень хорошо владею польским языком, но достаточно, чтобы читать и понимать стихи.
Мир польской поэзии велик и необъятен, Мицкевич, Красинький, Норвид, затем Тувим, Броневский, Галчинский, наконец, Чеслав Милош и Эва Шимборска, да это лишь малая часть...
Однако, на мой взгляд, Словацкий стоит особняком.
А теперь, по традиции послушаем, это не песня, а скорее мелодекламация. Звучит замечательно
Testament mój
Żyłem z wami, cierpiałem i płakałem z wami,
Nigdy mi, kto szlachetny, nie był obojętny,
Dziś was rzucam i dalej idę w cień — z duchami —
A jak gdyby tu szczęście było — idę smętny.
Nie zostawiłem tutaj żadnego dziedzica
Ani dla mojej lutni, ani dla imienia: —
Imię moje tak przeszło jako błyskawica
I będzie jak dźwięk pusty trwać przez pokolenia.
Lecz wy, coście mnie znali, w podaniach przekażcie,
Żem dla ojczyzny sterał moje lata młode:
A póki okręt walczył — siedziałem na maszcie,
A gdy tonął — z okrętem poszedłem pod wodę...
Ale kiedyś — o smętnych losach zadumany
Mojej biednej ojczyzny — przyzna, kto szlachetny,
Że płaszcz na moim duchu był nie wyżebrany,
Lecz świetnościami dawnych moich przodków świetny.
Niech przyjaciele moi w nocy się zgromadzą
I biedne serce moje spalą w aloesie,
I tej, która mi dała to serce, oddadzą —
Tak się matkom wypłaca świat, gdy proch odniesie...
Niech przyjaciele moi siądą przy pucharze
I zapiją mój pogrzeb — oraz własną biedę:
Jeżeli będę duchem, to się im pokażę,
Jeśli Bóg [mię] uwolni od męki — nie przyjdę...
Lecz zaklinam — niech żywi nie tracą nadziei
I przed narodem niosą oświaty kaganiec;
A kiedy trzeba, na śmierć idą po kolei,
Jak kamienie przez Boga rzucane na szaniec!...
Co do mnie — ja zostawiam maleńką tu drużbę
Tych, co mogli pokochać serce moje dumne;
Znać, że srogą spełniłem, twardą bożą służbę
I zgodziłem się tu mieć — niepłakaną trumnę.
Kto drugi bez świata oklasków się zgodzi
Iść... taką obojętność, jak ja, mieć dla świata?
Być sternikiem duchami napełnionej łodzi,
I tak cicho odlecieć, jak duch, gdy odlata?
Jednak zostanie po mnie ta siła fatalna,
Co mi żywemu na nic... tylko czoło zdobi:
Lecz po śmierci was będzie gniotła niewidzialna,
Aż was, zjadacze chleba — w aniołów przerobi
Здесь есть русский перевод, и другие стихи Словацкого
Пятиминутки поэзии
