Η Μαρία Σάκκαρη προετοιμάζεται για το Αυστραλιανό Οπεν, με την Ελληνίδα πρωταθλήτρια να μιλά για την καριέρα της.
Παράλληλα αναφέρθηκε στην προετοιμασία της, στο ότι πλησιάζει τα 30, αλλά και στην υποστήριξη που λαμβάνει από τον κόσμο.
«Είμαι υγιής, που είναι το πιο σημαντικό από όλα. Είχα μια πολύ καλή προετοιμασία, πέρασα πολύ καιρό σπίτι κάτι που μου έλειπε εδώ και πολλά χρόνια. Πιο εποικοδομητική περίοδος δεν γίνεται! Περνάς χρόνο με τους δικούς σου ανθρώπους, είσαι στο σπίτι σου, τρως το φαγητό σου, κοιμάσαι στο κρεβάτι σου, που μπορεί να είναι τα πιο απλά πράγματα, αλλά είναι τα πράγματα που σου λείπουν. Είδα τη θετική πλευρά και πέρασα πολύ ωραία στο σπίτι!».
Για το ότι πλησιάζει τα 30: «Δεν το σκέφτομαι και πολύ! Είναι τα τελευταία χρόνια μιας τενιστικής καριέρας από τα 30, ειδικά μιας γυναίκας, όμως στη ζωή είσαι πολύ μικρός ακόμα. Αισθάνομαι και πολύ μικρότερη από ό,τι είμαι, αισθάνομαι 23 χρονών ακόμα και σωματικά και πνευματικά. Σίγουρα έχω ωριμάσει πολύ και ορισμένες αποφάσεις δεν θα τις έπαιρνα πριν από επτά-οκτώ χρόνια, αλλά γενικότερα δεν είναι κάτι που με ανησυχεί ή με βαραίνει».
Για το πως αισθάνεται το παιχνίδι της μετά τον τραυματισμό: «Είναι σημαντικό ότι έπαιξα δύο αγώνες στο United Cup, συν το μεικτό, και άλλα τέσσερα ματς στην Αδελαΐδα. Μιλάω με παίκτες που έχουν μείνει εκτός και όλοι μου λένε ότι θέλει χρόνο. Και η Πάουλα (Μπαδόσα) μου είπε σήμερα ότι νόμιζε ότι γυρίσει και θα παίζει όπως πριν. Δεν μου έχει τύχει να μείνω τόσους μήνες έξω, πρέπει να δώσω χρόνο στον εαυτό μου. Και αυτή είναι η μεγάλη πρόκληση, να αποδεχτώ ότι για Χ μήνες μπορεί να μην είμαι τόσο σταθερή, να μην έχω σταθερά αποτελέσματα. Και εκεί είναι που πρέπει να επιμείνω, πρέπει να αποδεχτώ ότι θα πάρει λίγο χρόνο».
Για την αλλαγή της ηγεσίας στην ΕΦΟΑ, όπου εκλέχτηκε πρόεδρος ο Θοδωρής Γκλαβάς: «Το τένις στην Ελλάδα χρειαζόταν μια αλλαγή και όλοι οι παίκτες το αισθανόμασταν, πρώην και νυν. Η νέα διοίκηση θα πρέπει να εστιάσει στο πώς θα αναπτύξει το άθλημα στις μικρές ηλικίες. Το θέμα δεν είναι πώς θα φέρεις ένα WTA ή ΑΤP τουρνουά στην Ελλάδα, γιατί αυτό δεν εξαρτάται μόνο από την ομοσπονδία. Το θέμα είναι πώς θα οργανώσεις το αγωνιστικό στις μικρές ηλικίες, αν μπορείς να στήσεις ένα ομοσπονδιακό κέντρο που μας λείπει πολύ, να βρεις χορηγίες ώστε να ταξιδεύουν τα παιδιά πιο πολύ, να έχουν καλύτερους προπονητές, καλύτερες βάσεις. Πράγματα που είναι σε λογικά πλαίσια και αυτονόητα σε άλλες χώρες, αλλά εμείς δεν τα βλέπαμε ούτε με κιάλια».
Για την υποστήριξη του κόσμου: «Υπάρχουν καλοί άνθρωποι στον κόσμο και νιώθω ότι ο κόσμος με αγαπάει και με στηρίζει, το οποίο εκτιμώ πάρα πολύ. Υπάρχουν, όμως, και αυτοί που μετά την πρώτη δυσκολία, το πρώτο ματς, θα βγουν και θα με κράξουν και θα πουν ότι δεν ξέρω να παίζω τένις πλέον. Εστιάζω μόνο στους καλούς ανθρώπους και είμαι τυχερή που έχω πάρα πολύ καλή οικογένεια, σύντροφο, πολύ καλή ομάδα, τα αδέρφια μου είναι εξαιρετικά, τρομερούς φίλους. Δεν έχω παράπονο από τους ανθρώπους γύρω μου».
