Εγραφα χθες για την τοξικότητα που καταγράφηκε στο Διαδίκτυο με αφορμή τον θάνατο του Κώστα Σημίτη. Είχα προγραμματίσει άλλο θέμα, με πρόλαβε όμως η επικαιρότητα. Ωστόσο, το θέμα στο οποίο ήθελα να αναφερθώ έχει άμεση σχέση με τον εκλιπόντα πρώην πρωθυπουργό και, πάντα κατά τη γνώμη μου, δίνει μία άλλη διάσταση στις αντιδράσεις των χολωμένων, ανίερων υβριστών του. Κυρίως των συριζαίων, με την ευρύτερη έννοια του όρου, ο οποίος πλέον και έχει μπατάρει και μπάζει από παντού, κάτι σαν τον «Τιτανικό» πριν γίνει μπουρμπουλήθρες στην επιφάνεια της θάλασσας.
Ο Σημίτης λοιπόν ήταν ο άνθρωπος που άλλαξε, εν μέρει, την εικόνα του ΠΑΣΟΚ. Θεωρώ μάλιστα ότι όσο αυτό ήταν πολιτικό σχέδιο και στρατηγική άλλο τόσο οφειλόταν και στην ποιότητα του ίδιου του ανδρός. Ενας άνθρωπος στον αντίποδα του δημαγωγού που η αμηχανία του στο «μπαλκόνι» (τότε που ο λουσάτος λαϊκισμός της εποχής σχολίαζε ότι χαιρετάει σαν να καθαρίζει τζάμια) δεν ήταν ανικανότητα αλλά επιλογή. Το «βαρύ ζεϊμπέκικο για το κόμμα» εξέφραζε ο εσωκομματικός του αντίπαλος Ακης Τσοχατζόπουλος σε μια εποχή που το ΠΑΣΟΚ είχε αρχίσει να εγκαθίσταται στις γειτονιές της γραφικότητας. Είχε προηγηθεί η δεκαετία του 1980 και η κιτς αισθητική της ξέβαψε πάνω στον κόμμα που κυριάρχησε σε όλη, σχεδόν, τη διάρκειά της, όπως επίσης και η «πολιτική αισθητική» του κόμματος ξέβαψε πάνω στην κοινωνία. Από τη μία το σύνθημα ήταν «Τσοβόλα, δώσ’ τα όλα» (που «φτερούγιζε» πριν ο Τσοβόλας γίνει υπουργός, απλά με τον συγκεκριμένο έκανε ρίμα) και από την άλλη η Γλυκερία τραγουδούσε «Γιατί τα πεντοχίλιαρα δεν είναι πετσετάκια, να παίρνω με τη σέσουλα, να γράφω ραβασάκια».
Το ΠΑΣΟΚ του ’80 (με πόδι και στα 90s), αν και δεν ήταν μόνο αυτό, καταγράφηκε στη συλλογική συνείδηση ως το ΠΑΣΟΚ των μπουζουκιών και των τσιφτετελιών, της οικονομικής ανόδου και της μικροαστικής γκλαμουριάς, του τσαμπουκά και των ακροτήτων, των επιδομάτων και του γιούργια, της προσωπολατρίας για τον Ανδρέα, της Δήμητρας Λιάνη και των αστρολόγων της στο τέλος. Ηταν το «ΠΑΣΟΚ, ωραία χρόνια» που επαναλάμβανε η Λυδία Φωτοπούλου στην «Τούρτα της μαμάς», των μιμιδίων που γράφονται σήμερα στα σόσιαλ τύπου «Επί ΠΑΣΟΚ βάζαμε μάτσο με πεντοχίλιαρα κάτω από το πόδι του τραπεζιού για να μην κουνάει» ή «Επί ΠΑΣΟΚ ντρεπόμασταν να ψωνίσουμε στις εκπτώσεις».
Αυτή η εκδοχή του κόμματος (που, επαναλαμβάνω, δεν είναι η μόνη) έχει περάσει οριστικά και αμετάκλητα στη σφαίρα του γραφικού. Είναι η επιθεωρησιοποίηση μιας πολιτικής παράταξης που, συγχρόνως, την ξεδοντιάζει. Τι τύχη θα είχε σήμερα ένα τέτοιο κόμμα; Ουδεμία. Αρα αυτό το ΠΑΣΟΚ δεν θα αποτελούσε απειλή για τους αντιπάλους του. Γι’ αυτό και καλλιεργείται, ειδικά από τους πασόκους που μετακόμισαν στον ΣΥΡΙΖΑ.
Πολιτικά στρας
Το «Ο λαός τραγούδι θέλει, τέρμα τα προβλήματα» συνεχίστηκε, ως νοοτροπία, και επί των ημερών Σημίτη, δεν είχε όμως κομματική σφραγίδα. Απλώς, είχε κατακαθίσει στη συνείδηση των περισσοτέρων. Ο ίδιος εξέφρασε το εκσυγχρονιστικό ΠΑΣΟΚ, απέδειξε ότι μπορεί να κερδίσει εκλογές χωρίς φιγούρες στο ζεϊμπέκικο. Είναι αυτό το ΠΑΣΟΚ με το οποίο προσπαθεί να συνδεθεί σήμερα το κόμμα. Διότι μόνο έτσι θα μπορέσει να προχωρήσει. Τώρα λοιπόν που, λόγω καραμπόλας, βρέθηκε στην αξιωματική αντιπολίτευση, η ανάμνηση του σημιτικού ΠΑΣΟΚ φοβίζει αντιπάλους (εκτός και εντός κόμματος).
Γι’ αυτό και είναι απορίας άξιο γιατί ο Χάρης Δούκας επέτρεψε (δεν φαντάζομαι ότι έφτιαξε ο ίδιος το πρόγραμμα) να παρουσιαστεί στην πρωτοχρονιάτικη γιορτή του αυτό το επιθεωρησιακό ΠΑΣΟΚ με τα πράσινα στρας, το «Τέρμα τα παράπονα» και αισθητική παρακμιακού μπουζουκομάγαζου. Εντάξει, καταλαβαίνω ότι δεν μπορούσε να επέμβει στο «καλλιτεχνικό όραμα» του Δεληβοριά, αλλά υποθέτω ότι θα τον στενοχώρησε να βλέπει το ΠΑΣΟΚ ως επιθεωρησιακό νούμερο. Διότι υποθέτω ότι θέλει κι αυτός να ανεβούν τα ποσοστά του κόμματος. Εκτός κι αν υποθέτω λάθος.
