Επί 23 χρόνια, ο Charles και η Dianne Hubbert, ένα ζευγάρι από το Λίβερπουλ, έχουν φιλοξενήσει περισσότερα από 40 παιδιά στο σπίτι τους στο Croxteth.
Μόλις συνταξιοδοτήθηκαν, αφού τους απονεμήθηκε βραβείο για τις υπηρεσίες τους στην αναδοχή.
Το ζευγάρι από το Λίβερπουλ άρχισε να ενδιαφέρεται για την κοινωνική φροντίδα αφού εργάστηκε ως βοηθός ενηλίκων για άτομα με ειδικές ανάγκες και μαθησιακές δυσκολίες και είδε τον γείτονά τους να αναλαμβάνει παιδιά.
«Είδα μια αγγελία της Barnardo’s που έψαχνε για βραχυχρόνια διαλείμματα. Εγώ και ο Τσάρλι είχαμε μια κουβέντα γι’ αυτό, μιλήσαμε με τα παιδιά και είπα: «Νομίζω ότι αυτό είναι κάτι που θα μπορούσαμε να κάνουμε»», θυμάται η 60χρονη Νταϊάν, μιλώντας στον Guardian.
«Ήθελα απλώς να βοηθήσω τις οικογένειες δίνοντάς τους ένα διάλειμμα».
Το ζευγάρι πήγαινε σε συναντήσεις και ομάδες υποστήριξης που διοργάνωνε το Barnardo’s, όπου μπορούσαν να γνωρίσουν άλλους ανάδοχους φροντιστές και οικογένειες που σκέφτονταν τη διαδικασία – μια χάρη που επέστρεψαν αργότερα όταν είχαν αποκτήσει εμπειρία.
«Απλώς μαθαίνεις σιγά-σιγά από τους άλλους ανθρώπους», δήλωσε ο Charles, 75 ετών.
Το ζευγάρι παρακολούθησε επίσης ένα μάθημα σχετικά με το τι να περιμένουν, το οποίο παραδιδόταν από έναν κοινωνικό λειτουργό μία φορά το δεκαπενθήμερο για πάνω από ένα χρόνο. «Είναι μια τεράστια δέσμευση», δήλωσε η Dianne.
Η κόρη τους, 11 ετών τότε, αγκάλιασε την ευκαιρία να γνωρίσει νέα παιδιά, αν και ο γιος τους, έξι ετών, ήταν αρχικά πιο επιφυλακτικός. «Τα παιδιά μας κατά κάποιο τρόπο μεγάλωσαν μαζί τους», δήλωσε η Dianne.
Η οικογένεια ανέλαβε αρχικά την αναδοχή για ένα Σαββατοκύριακο το μήνα, μαζί με επιπλέον ημέρες κατά τη διάρκεια των καλοκαιρινών διακοπών και των ημίσεια διακοπών. Αλλά αφού η κόρη τους έφυγε από το σπίτι, αποφάσισαν να γίνουν συμβασιούχοι φροντιστές για την Barnardo’s, λαμβάνοντας μισθό.
Η φιλανθρωπική οργάνωση έχτισε μια επέκταση στο σπίτι που θα ήταν πλήρως προσαρμοσμένη για παιδιά με αναπηρίες.
«Είχαμε ένα μίνι λεωφορείο με ανελκυστήρα για αναπηρικά αμαξίδια και όποτε πηγαίναμε από εκεί που μένουμε σε παραθαλάσσια θέρετρα παίρναμε τα παιδιά μαζί μας, αν δεν ήταν στο σχολείο», είπε ο Charlie.
Θυμήθηκε ένα αγόρι, το οποίο χρειαζόταν 24ωρη φροντίδα από μια νοσοκόμα. «Ήταν αξιαγάπητος, είχε πάντα ένα χαμόγελο στο πρόσωπό του και γελούσε. Ήταν αρκετά αστείος, του άρεσαν τα πειράγματα, του άρεσε αυτό.
«Νομίζω ότι είχαμε καλό αντίκτυπο σε όλους, τους δώσαμε ένα διάλειμμα και τους βοηθήσαμε όλους. Ήμασταν πολύ φιλικοί με τις οικογένειες, μερικά από τα παιδιά τα είχαμε τρία ή τέσσερα χρόνια, ίσως και περισσότερο».
Παραδέχτηκε όμως ότι υπήρξαν και δύσκολες στιγμές για το ζευγάρι: «Δυστυχώς χάσαμε μερικά παιδιά, τα οποία ήταν άρρωστα ή είχαν πολύπλοκες ανάγκες».
Ο Charlie συμφώνησε ότι κατά καιρούς ήταν «πολύ, πολύ δύσκολο», αλλά «είμαστε πολύ, πολύ χαρούμενοι που το κάναμε. Έχουμε μερικές όμορφες αναμνήσεις».
Η Dianne είπε ότι οι οικογένειες που το σκέφτονται θα πρέπει να απευθυνθούν σε φιλανθρωπικές οργανώσεις όπως το Barnardo’s για συμβουλές. «Νομίζω ότι για ορισμένες οικογένειες είναι η σκέψη να πάνε στο άγνωστο, τι να περιμένουν – δεν είναι μια δουλειά 9-5, είναι 24 ώρες την ημέρα, επτά ημέρες την εβδομάδα. Αυτό μπορεί να είναι ένα μικρό σοκ για μερικούς ανθρώπους», είπε.
Και πρόσθεσε: «Δεν θα μπορούσαμε να πούμε “α, αγαπήσαμε μόνο αυτό το ένα παιδί”, γιατί είχαμε τόσα πολλά, και όλα άφησαν λίγο από τον εαυτό τους εδώ, και έχουμε επηρεάσει λίγο τις ζωές των οικογενειών.
«Είναι η ζωή μας εδώ και 23 χρόνια. Τα παιδιά ήταν σαν μέρος της οικογένειάς μας»
