Δεν θα είχε και τόσο νόημα η επανάληψη μιας αιρετικής άποψης για τη σημασία των Χρυσών Σφαιρών, καθώς κατ’ επανάληψη και επί σειρά ετών έχουν επισημανθεί κάποια λάθη στον θεσμό που πραγματικά βγάζουν μάτι. Ομως θα την αποπειραθούμε και πάλι γιατί και φέτος υπάρχουν τόσο κραυγαλέα ατοπήματα που είναι αδύνατον να τα παραβλέψεις. Οπως πάντα, ο διαχωρισμός των ταινιών σε δύο μεγάλες ενότητες, της δραματικής ταινίας και της κωμωδίας ή μιούζικαλ, είναι εκείνος όπου μπορείς να δεις πολλά ευτράπελα.
Ενα από αυτά, φέτος, αφορά τη βράβευση της Ντέμι Μουρ για την ταινία «The substance: Το ελιξίριο της νιότης» της Καρολίν Φερζέ. Η Μουρ βραβεύτηκε στην κατηγορία της καλύτερης γυναικείας ερμηνείας σε κωμωδία ή μιούζικαλ και γίνεται έτσι ένα από τα φαβορί των Οσκαρ του προσεχούς Μαρτίου. Μπορεί αυτό το δήθεν φιλοσοφικό σπλάτερ που υποτίθεται ότι σχολιάζει κριτικά τον εθισμό στη φήμη και τη ματαιοδοξία της να έχει μοιράσει το κοινό του σε φανατικούς εχθρούς και φανατικούς υποστηρικτές, όμως κωμωδία δεν το αποκαλείς με τίποτα και το μιούζικαλ ας το αφήσουμε καλύτερα στην άκρη. Οσο για τη βράβευση της Μουρ δείχνει να έχει περισσότερη σχέση με το γεγονός ότι η 62χρονη αμερικανίδα ηθοποιός δεν μπόρεσε ποτέ να κερδίσει ένα βραβείο της προκοπής παρά με οτιδήποτε άλλο – πόσο μάλλον την ερμηνεία της στο «Substance».
Η βράβευση της Μουρ κατά κάποιο τρόπο συνάδει με τη βράβευση του Σεμπάστιαν Σταν για την ταινία «Ενας διαφορετικός άνθρωπος» στην οποία υποδύεται έναν επίδοξο ηθοποιό ο οποίος θα θέσει τον εαυτό του σε μια ριζική ιατρική διαδικασία για να μεταμορφώσει δραστικά την εμφάνισή του· μόνο που το νέο «ονειρικό» πρόσωπό του θα δώσει γρήγορα τη θέση του σε ένα τέρας.
Κάθε άλλο παρά κωμωδία και αυτή η ταινία· για την ακρίβεια, η εικόνα της έχει περισσότερη σχέση με το ακριβώς αντίθετο, την τραγωδία (να σημειωθεί ότι ο Σταν ήταν υποψήφιος για Α’ ρόλο και σε δραματική ταινία, το «The apprentice» του Αλι Αμπάσι oπου υποδύεται τον Ντόναλντ Τραμπ όταν έκανε τα πρώτα βήματά του στον χώρο των μεσιτικών επιχειρήσεων).
Βεβαίως, όλοι αυτοί οι ανόητοι διαχωρισμοί έχουν γίνει έτσι ώστε η πίτα των Χρυσών Σφαιρών να είναι μεγάλη και να περιλαμβάνει – έστω και με αυτό τον τρόπο – όσο το δυνατόν περισσότερες ταινίες. Είναι κοινό μυστικό ότι ο ουσιαστικός ρόλος των Χρυσών Σφαιρών είναι να στρώσουν το έδαφος στα Οσκαρ που πρόκειται να δοθούν αργότερα και από τα οποία, βέβαια, τέτοιου τύπου μοιρασιές απουσιάζουν. Γι’ αυτό άλλωστε και ο περισσότερος κόσμος θυμάται τα Οσκαρ και όχι τις Χρυσές Σφαίρες (εκτός, ίσως, αν τα βραβεία συμπέσουν).
Πραγματικό μιούζικαλ, ή καλύτερα μια ταινία που έχει στοιχεία και από το είδος του μιούζικαλ, είναι η «Emilia Perez» του Ζακ Οντιάρ που απέσπασε τα περισσότερα βραβεία των 82ων Χρυσών Σφαιρών, ήτοι τέσσερα. Και καθότι κέρδισε τόσο στην κατηγορία της καλύτερης κωμωδίας /μιούζικαλ όσο και στην μη αγγλόφωνης ταινίας (παρότι τα αγγλικά που ακούγονται σε αυτήν δεν είναι λίγα δίπλα σε άλλες μη αγγλόφωνες ταινίες που δεν είχαν σχεδόν καθόλου αγγλοφωνία), αυτή η ταινία φαίνεται να έχει μομέντουμ και στα Οσκαρ.
Φυσικά, η δύναμη της «Emilia Perez» οφείλεται στο ότι από τότε που προβλήθηκε σε παγκόσμια πρεμιέρα στο τελευταίο Φεστιβάλ των Καννών, όπου κέρδισε δύο βραβεία, μοιάζει να έχει αποκτήσει τη φήμη του κινηματογραφικού λαβάρου της… συμπερίληψης και της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας που τα τελευταία χρόνια – κακά τα ψέματα – κοντεύει να γίνει επικίνδυνα της μόδας.
Αυτός εξάλλου είναι ο λόγος για τον οποίο από τα βραβεία των Χρυσών Σφαιρών δεν απουσιάζει παντελώς το «Κονκλάβιο» του Γερμανού Εντουαρντ Μπέργκερ που κέρδισε το βραβείο σεναρίου για τον Πίτερ Στρόγκαν (ένα από τα καλύτερα βραβεία που δόθηκαν φέτος στις Χρυσές Σφαίρες). Μιλώντας για τις Κάννες, να πούμε εδώ ότι ο Χρυσός Φοίνικας του περσινού Φεστιβάλ, η «Anora» του Σον Μπέικερ αγνοήθηκε εντελώς στα βραβεία των Χρυσών Σφαιρών. Η απουσία της ταινίας μας βρίσκει απολύτως σύμφωνους αλλά με δεδομένη τη φόρα που είχε η ταινία, δεν παύει να προβληματίζει.
Για να είμαστε δίκαιοι, η μόνη ταινία για την οποία κάθε λάτρης της κινηματογραφικής Τέχνης μπορεί πραγματικά να χαρεί που βραβεύτηκε, είναι η σούπερ φιλόδοξη, σούπερ μεγάλης διάρκειας (τρεις ώρες και 35′) και σούπερ… παλαιάς κοπής «The brutalist» του Μπράντλεϊ Κορμπέτ.
Γυρισμένη σε φιλμ, η ταινία μας μεταφέρει στις Ηνωμένες Πολιτείες αμέσως μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο όπου ένας ούγγρος μετανάστης (Εντριαν Μπρόντι) προσπαθεί να χαράξει τον δρόμο του. Το «The brutalist» είναι ένα πραγματικό κινηματογραφικό επίτευγμα από αυτά που σπανίως βλέπουμε πλέον στο σινεμά. Κέρδισε τρία βραβεία και μαζί με την «Emilia Perez» θα είναι οι ταινίες που αναμένεται να μονομαχήσουν «σώμα με σώμα» στα προσεχή Οσκαρ.
Και τέλος, παρά την «εξωτική» ομορφιά της έκπληξης που είχε η βράβευση της βραζιλιάνας ηθοποιού Φερνάντα Τόρες για το βραζιλιάνικο πολιτικό δράμα «Είμαι ακόμα εδώ» του Βάλτερ Σάλες (θα το δούμε σύντομα στις ελληνικές αίθουσες) η αδικία εδώ σε ό,τι αφορά την Αντζελίνα Τζολί ως Μαρία Κάλλας στη «Μαρία» είναι κάτι παραπάνω από κραυγαλέα. Η Τζολί άξιζε το βραβείο και ίσως αυτή να κάνει τη δική της έκπληξη στα προσεχή Οσκαρ, οι βραβεύσεις των οποίων, ως γνωστόν, δεν ταυτίζονται πάντα με των Χρυσών Σφαιρών.
